Al weken was ik bloednerveus voor deze run. In de beschrijving stond dan wel dat je alleen een goede conditie en genoeg kracht om 3 pakken melk op te tillen nodig had, maar ik wist het nog niet zo. Toch had ik me ingeschreven, weliswaar in een opwelling, maar niet helemaal zonder nadenken. De gewone stukjes lopen begonnen me wat te vervelen en voorlopig ga ik nog niet echt voor de lange afstanden, dus bleef er maar 1 ding over (wat mij betreft) en dat was de modderbak in.

Ja, inderdaad, ik had me ingeschreven voor een Obstacle Run. Ik loop regelmatig door de bossen en hoe meer blubber hoe beter, dus zo’n obstacle run moest me ook wel lukken dacht ik. Maar goed, toen had ik nog niet echt nagedacht over de obstakels die ik anderhalve week geleden langs het parcours zag opdoemen toen ik er een rondje langs rende. Mijn God, moet ik daar echt overheen? Ik kreeg het een beetje benauwd bij die hoogtes. Nou ben ik niet echt bang uitgevallen, maar het leek me gewoon praktisch onmogelijk om met die ongetrainde armen van mij zo’n hoogte te bereiken.

Obstakels en modder

De afstand, dat zag ik als geen enkel probleem, maar die obstakels werden nu meer en meer een angstaanjagend iets. Echte obstakels dus. Gelukkig ben ik geen opgever en ondanks dat ik het dan een beetje eng vond, was ik zeker niet van plan om de boel af te blazen. Dit in tegenstelling tot mijn looppartner en beste vriend, die op de ochtend van de run, 11 april jongsleden, kwam vertellen dat hij toch echt te ziek was om te lopen. Ja hoor, heb ik dat? Lekker dan, laat je me gewoon stikken? Fraaie vriend!

Ik ben trouwens een ster in mensen ompraten en stimuleren, dus die ziekte van hem hield geen stand, dat begrijp je zeker wel. Was ook puur eigen belang, want ik vond het al eng om die run te gaan doen, maar over mijn lijk dat ik in mijn eentje zou gaan. Ja oké, natuurlijk zou ik wel gegaan zijn, maar met zijn tweeën is zoiets toch echt een stuk leuker. Samen zenuwen is beter dan alleen toch?

IJskoud!

Wij op het fietsje erheen, want het was lekker dichtbij. Ik woon in Houten en de Obstacle Run was in Nieuwegein. Nou ja, dat heet dan Nieuwegein, maar eigenlijk is het nog steeds Houten vind ik. We waren er in een minuut of 10 en tegen die tijd waren we al compleet doorweekt en verkleumd tot op het bot. Lekker dan. Op vrijdag was het 18 graden en windstil en wij hadden van dit kloteweer, regen en windkracht 6 ofzo. De slechtste dag van de week en wij gaan in de modder spelen. Hoe kun je het uitkienen zeg.

Nou ja, hoefden we ook niet bang te zijn om nat te worden. Eerst maar eens onze spullen opgehaald en ingeleverd, alles was tiptop geregeld bij Down Under, de locatie van de run. Overal stond duidelijk aangegeven waar je wat kon of moest doen en ons startpakket lag al op ons te wachten. We deden de bandjes om onze armen en waren klaar om te vertrekken voor onze 6 kilometer. Laurens (mijn loopmaatje) en ik kennen elkaar al een jaar of 10 en dat is bij zo’n run wel prettig. Je hoeft niks tegen elkaar te zeggen om te weten wat de ander wil of denkt.

Op ons gemakje stonden we op te warmen bij de verzorgde warming up aan de start. Op muziek stonden we wat te springen, niet bepaald een ijzersterke warm-up, maar het bracht de stemming wel naar een hoger level. Overal om ons heen stonden mensen te lachen en te springen, ondertussen klappertandend van de kou. Het was moeilijk voor te stellen dat we daadwerkelijk de modder in zouden gaan duiken, maar toen we het startsein kregen renden we toch met zijn allen zo snel mogelijk over het parcours op het eerste obstakel af.

Krachtpatser

Ik zal niet alle obstakels gaan noemen, maar een aantal waren echt wel de moeite waard. Zo ging ik door een buis regelrecht de sloot in, waar ik meteen kopje onder ging, omdat ze de bodem hadden weggegraven. Lachen hoor! En koud!!! Mijn voeten vroren en haast af, maar evengoed moest ik toch zo’n 200 meter door dat water blijven baggeren. En ben je net op het droge geklommen, moet je meteen de hoogte in. 3 Meter omhoog klauteren en dan vooral niet naar beneden kijken. Zonder moeite jezelf in een net slingeren. Goh, is dit echt voor het eerst dat ik dit doe, want het gaat me best goed af.

Zodra je zicht belemmerd raakt door al die blubber is daar de redding in de vorm van water, hup spring maar van die steiger af. Shit, wat is het koud, dat water was zo’n 6 graden, maar ondanks je blauwe lippen ga je gestaag verder. Laurens en ik waren een ijzersterk team. Ik bewaakte onze snelheid goed. Iedereen ging in het begin namelijk als een razende van start, nou, daar hebben wij er tijdens onze run weer heel wat van ingehaald. En Laurens is een krachtpatser die me af en toe over iets heen sleurde waar ik zelf net een beetje power voor tekort kwam. Want denk maar niet dat het makkelijk is om jezelf met ijskoude vingers op te hijsen aan een strobaal van 4 meter hoog!

We draafden lekker door, over en onder obstakels. Op handen en knieën door een bak met water, over horden, onder netten met bladeren, hangend aan buizen, plonzend in de sloot eronder, heuvel op, heuvel af, water, blubber, water, blubber… Tot we na onze ploeterloop vol smurrie naar beneden mochten glijden van een heuvel bekleed met landbouwplastic en overgoten met water om eindelijk terecht te komen bij het obstakel waar ik echt naar uit had gekeken. Ja, misschien onwaarschijnlijk, maar ik had echt zin om de ‘trenches’ in te duiken.

De trenches zijn 4 grote diepe sleuven gevuld tot schouderhoogte met water en modder tussen grote bergen aarde (die natuurlijk uit die sleuven zijn gekomen). Het is ruig, het is glad en het is fantastisch! Ploegend door die drek dacht ik nergens meer aan. Ik voelde me weer net als vroeger, als klein kind, wat er niet aan dacht wat haar moeder zou zeggen als ze met vieze kleren thuis kwam. Ik voelde me alleen maar ontzettend levend en enorm sterk en stoer. En ik was, getuige al het gejoel en geschreeuw om me heen, echt niet de enige.

Na dit obstakel wachtte ons nog een ramp (nee, geen drama, maar een ‘remp’; een hoge schans die ze gebruiken voor waterskiën) waar we met touwen onszelf op moesten hijsen en dan kon je met een grote sprong op je finish af gaan. Voor mij was dit lang niet zo geweldig als die modder, maar voor velen was dit echt het summum. Je kunt je voorstellen dat je na zo’n barre 6 kilometer door weer en wind ontzettend moe en verkleumd bent en het was dan ook een weldaad dat er op het strandje waar we als half verzopen schipbreukelingen aanspoelden 2 grote potten op een vuur stonden waar je met wel 8 man in kon kruipen.

Trots en voldaan

Zo zaten we als een soort maaltijdsoep in kannibalenpotten weer op temperatuur te komen, maar nu we eenmaal klaar waren voelden we pas echt goed hoe koud het was. Het blikje Red Bull dat ons gegeven was bij de finish was niet te drinken, het trilde gewoon zo uit je handen. En niet alleen ik had het koud, iedereen in de hot tub zat te shaken. Maar je kon natuurlijk geen eeuwen blijven zitten in die pot, dus toch mezelf overwonnen en eruit geklauterd, maar man man man, wat had ik het koud. En toen kreeg ik een lekker isolatiedekentje om me heen en werd ik eindelijk weer warm.

Het omkleden was nog een aardig uitdaging. Met een stuk of 10 vrouwen stonden we te jammeren en te bibberen. En in de tent ernaast hoorden we de mannen al net zo zielig mauwen en zeuren. Onvoorstelbaar dat wij net allemaal zo stoer in de blubber hadden gelegen, want nu waren we maar een stel mietjes, maar het was dan ook echt heel… KOUD!

Ik had dit nooit willen missen. Het is moeilijk te beschrijven wat voor gevoel je overhoudt aan zo’n Obstacle Run, het is iets wat ik van tevoren nooit had kunnen bedenken. Sterk, stoer, maar ook overweldigend, terug naar het kind in jezelf en daarna weer als volwassene verder met de dag. Dat is niet te beschrijven, dat moet je beleven. En daarom ga ik volgende keer weer. 11 Oktober is de volgende Down Under Obstacle Run en ik ben al ingeschreven! Kom ook!!!