Het is 11 Oktober 2015 en vandaag staat de Down Under Run op het programma. Om half 12 zullen we starten en na veel trainen, op vooral de armen, hoop ik dit jaar wat beter voor de dag te komen dan de vorige keer. Mijn streven is om niet als laatste van de groep te eindigen, geen obstakels te skippen en vooral heel veel plezier te hebben.

In de ochtend had ik nog gefotografeerd bij mijn man en onze 2 dochters, die de Kids Run liepen. Hierdoor had ik er al wat kilometers op zitten. Ook was ik de afgelopen week nogal grieperig geweest, dus ik had geen al te hoge verwachtingen van mezelf en was al blij dat ik kon starten. Maar niet teveel zeuren, want ik had er vooral heel veel zin in en Laurens, mijn looppartner ook.

Als je weet, ongeveer, wat je te wachten staat, dit omdat we vorige editie ook al meededen, ben je veel relaxter. Dat vond ik echt fijn. Daarnaast was dit meteen een mooie gelegenheid om mijn speciale ocr kleding (van Obstakels.com c.q. Under Armour) en mijn nieuwe Salomon Speedcross 3 schoenen uit te proberen, zodat ik volgend jaar bij Strong Viking Varjagen Legion mijn gear optimaal heb afgestemd. Ik verwacht daar nog wat zwaardere runs namelijk.

Maar goed, first things first en dat was dus de Down Under Run. De hele route was voor deze 3^e editie compleet omgegooid en ik had in de ochtend al wat nieuwe obstakels van een afstandje bekeken. De mensen van de organisatie hebben er ook deze keer weer alles aan gedaan om het parcours nog uitdagender en vooral ook een stuk serieuzer te maken. Het is niet meer alleen behelpen met wat heuvels, het oogt als een terdege gebouwd parcours.

De start was deze keer aan de andere kant van de weg. Het terrein van Down Under is verdeeld aan 2 kanten van de weg. Aan de ene kant is het Beachhouse met het strand en het Cablepark (surfen aan kabels), aan de andere kant is het voetbalgolf terrein met een natuurplas vol watervogels naast het parkeerterrein. Deze keer was daar dus ook de start in de vorm van een compleet atletendorp. De grond is daar harder en na de run sta je dan niet tot je enkels in het losse zand om te kleden. Een hele vooruitgang.

We starten na een warming up vol goede moed met een sprong over de sloot. Laurens en ik gaan snel voorop, wat we hebben geleerd van de vorige editie. Om zo min mogelijk te staan wachten moet je vooraan starten. We hebben meteen goede schik en vooral hij als ik na 200 meter al kopje onder ga bij het ponton over de sloot. Oké, de Salomons zijn dus echt glad op platte natte oppervlakken! Dat is dus mijn vuurdoop en het is meteen ijzig koud, omdat we over de dijk lopen in de volle wind.

De rest van de runners loopt mij een beetje uit te lachen, want zij zijn allemaal nog droog. Maar muhaha, dat duurt niet lang, want we gaan nu 3 keer achter elkaar door een poel heen, waar je toch echt tot je oksels doorheen moet waden. Voor mij nu al geen enkel probleem meer dus, ik ben toch al nat. Hier beginnen er mensen al om de obstakels heen te lopen om niet nat te worden, iets wat ik gewoon echt niet begrijp. Ga dan gewoon een wegwedstrijdje doen.

Wij hebben juist de grootste lol met zijn allen in die plassen. Nadat we als een soort van Loch Ness monsters weer uit de sloot opdoemen ligt een parcours met heuvels en dalen voor ons. Dit is wat ik echt pittig vind, ik ben eerlijk gezegd een slechte klimmer. Dalen gaat echter perfect en mijn schoenen bewijzen nu hun waarde; waar iedereen op zijn billen de heuvels af moet door de gladheid, wandel ik gewoon rustig naar beneden alsof ik op een plat vlak loop.

Buitenom de dijk lopen we een klein stukje over de verharde weg om daar de sloot over te steken over takken en weer op het Down Under terrein te komen. In de verte staan de schuine wanden al klaar en dat is precies waar ik al maanden tegenop zie. De vorige keer ben ik hier keihard tegenaan geklapt en moest ik na diverse keren opgeven (kut!), maar deze keer ben ik vastberaden eroverheen te gaan. Al sta ik hier om 5 uur nog!

Dat is echter niet nodig. Alsof ik nog nooit anders gedaan heb klim ik tegen de muur op, sla mijn been erover en laat me aan de andere kant weer zakken. Tadaaaaa, zo doe je dat dus. Dank je mede obstacle runners van Team Dutch Mud Men voor alle tips! Ik voel spontaan de blauwe plekken op komen zetten, but I don’t care. I did it I did it!!! Met een lijf vol adrenaline ren ik verder richting de 2 graafmachines waar allemaal touwen aan bungelen. Oh oh, deze kende ik nog niet.

Wat te doen, nou simpel hè. Men neme een touw, men zwaaie naar de overkant, men probeere niet in het water te tuimelen. Woehoe, daar gaan we. Yes, bijna, hahahaha, mijn enkels kussen de sloot nog net, maar wonder boven wonder sta ik stevig aan de overkant. Om meteen weer verder te lopen naar de volgende uitdaging. Inmiddels komen we wat mensen tegen van de groep voor ons (11:15) die bij ons aanhaken. Gezellig!

Met zijn allen rennen we richting de netten. Dit is alleen moeilijk als je hoogtevrees hebt, anders is het gewoon klimmen, erover, dalen. Ik heb tot nu toe geen moeite met hoogtes, dus hup en weer verder. Daar ligt een hele lange sloot waar we helemaal doorheen moeten. Water, geen probleem, maar die blubber die ervoor zorgt dat je gewoon geen grip heb, my God. Nou ja, even diep gaan, waden maar en snel weer op de kant.

Ik vind dat superleuk, vooral omdat je op die momenten nogal eens de slappe lach krijgt samen met anderen. Gierend kruipen we onder een soort van camouflagenet door en lachend rennen we vervolgens richting de stapels stevig ingesealde hooibalen. Geen enkele houvast heb je daaraan en je moet het springen dus goed timen en vooral elkaar helpen. Dat gebeurt dus ook en relaxed springen we daarna over pallets en braambossen om pal voor het beachhouse van de steiger in het water te springen. Niet aarzelen gewoon 1-2-huppekee. Koud is het toch en het wordt niet warmer als je het langzaam doet.

Valt al met al erg mee, het is buiten met de wind en de temperatuur ondanks de zon toch wel zo fris dat het water bijna warm voelt. Voelt, want het blijft natuurlijk ijskoud en je borstkas krimpt gewoon in elkaar bij die shock. Snel zwemmen en weer aan de kant kruipen, zo goed en kwaad als dat kan met die verkleumde handjes.

Tijd voor wat hordes en 2 hoge lattentorens. Hier lopen veel mensen ook omheen. Te hoog? Te eng? Geen idee, ik vind dit juist het meest geweldige en bovenaan kijk ik altijd even over de rest van het deelnemersveld uit, dat als een soort ijverige mierenhoop tekeer gaat, en geniet dan van dat gevoel. Als je dat niet begrijpt kan ik het je ook niet uitleggen, dat moet je voelen.

We lopen verder naar… de Trenches. Mijn favoriete onderdeel en ik duik dan ook in volle overgave in de blubber. De geulen zijn niet heel diep, maar de wanden zijn spekglad en weer ben ik blij met mijn Salomons. Zeker in combinatie met hier en daar een touw klim ik over de heuvels alsof het me totaal geen moeite kost.

Veel te snel ben ik er doorheen en mag ik weer door een stukje sloot baggeren. Ik kijk nog even of ik de schoen van mijn dochter zie die ze die ochtend is verloren, maar nee, wel 2 andere schoenen, maar niet die van haar. Helaas. Ik struin verder. Dit stuk is waar we vorige keer begonnen nadat we met zijn allen door een buis gleden. Ik vind de opzet deze keer stukken beter. Na dit stukje baggeren lopen we richting het zachte strand waar we over wat picknicktafels moeten klimmen.

Ineens begin ik echt moe te worden van de kou en de inspanning. Even op adem komen en weer verder. Na het strand onder een net door het water ploegen en dus weer lekker op temperatuur komen, not… bibber bibber. Dan richting de sloot waar een opblaasspeelding ligt, aan de zijkant zitten handvatten om je vast te houden, wat me lukt, maar niet iedereen (haha).

Hierna richting de gevreesde monkeybars, de buizen hiervan zijn zo dik dat mijn handen er niet omheen passen en ik heb toch al geen gevoel meer in mijn vingers… Toch lukt het me om zonder het water te raken de overkant te bereiken, waar we meteen mogen tijgeren in een bak vol blubber. Ge-wel-dig!

Deze keer geen losse touwtjes om makkelijk onder te kruipen, maar gewoon balken, zodat je echt plat op je buik door het water moet. Al die mensen die tot nu toe nog droog zijn gebleven lopen, hoe kan het ook anders, ook hier weer omheen. Not me! Met een gelukzalig gevoel ren ik verder richting de glijbaan waar ik amper nog tegenop kom.

Ik ben nu echt wel moe. En koud. Bovenaan word ik goed ingespoten met afwasmiddel en keihard dender ik naar beneden om daar, en velen met mij, zeer pijnlijk terecht te komen. Down Under heeft hard gewerkt aan deze nieuwe glijbaan, maar sorry, deze is echt mislukt vind ik. (In de kleedkamer zag ik na afloop ook veel kapotte broeken bij de billen, dus volgende keer gewoon weer die andere mensen!)

We zijn er bijna, maar eerst weer wat heuvels op en af en daarna door tractorbanden naar boven. Ik kan nu amper nog een been optillen en ga volledig op automatisch. Hup hup hup, niet aanstellen en gaan. Ja, ik sta boven, neem de trap naar beneden. We steken een veld vol stenen over en zien de finish voor ons liggen.

Zijn we er nu al? Muhahahaha, nee nog niet. Eerst nog even een container opklimmen. Sjonge, ik ben echt sterker geworden, want zonder problemen sta ik er bovenop, helemaal zelf gedaan. Whoehoeoeoe!

Dan nog even door 2 bakken zeepsop waden en Laurens onderdompelen, want zijn haar was nog steeds droog en dat kan dus echt niet. Echt niet! Moe en zeer voldaan lopen we over de finish, die in tegenstelling tot de vorige keer, zeer goed aangegeven was. Complimenten! Snel even een drankje en een isolatiedekentje pakken en de hottub induiken. Top geregeld dit.

We hebben enorm genoten, de organisatie van alles was nog beter dan de vorige keer. Het enige wat we misten waren de sateetjes die ons waren beloofd, geen muntje of iets dergelijks gezien, ook handig zou zijn: iets van een tentje met warme snelle hap (want HONGER!) en helaas kregen we deze keer niet zo’n mooi tijdschrift als de vorige keer (Juist). Ook was de glijbaan dus volkomen ruk.

Dit zijn echter maar kleine puntjes en omdat de organisatie er op het laatste moment nog heel veel runners heeft bijgekregen is het wel begrijpelijk. Toch zijn er mensen die al lang van tevoren in geschreven staan en dat mag dan ook best gewaardeerd worden.

Pluspunten zijn de goede bereikbaarheid en duidelijke communicatie, het geweldige parcours, de run is ook voor beginners (met een goede conditie weliswaar) te doen. De uitdagende obstakels zijn prettig voor de meer ervaren runners, en er zijn zeer goede voorzieningen. De verkleedruimte is uitstekend, er zijn warme douches, genoeg toiletten, vuurplaatsen, hottubs om in op te warmen, dat kan ik alleen maar prijzen.

De sfeer is fantastisch. Er is een leuke goede warming up vooraf en je kunt je laten masseren achteraf. Alles wat je nodig hebt dus. Maar… kom op zeg mensen: Mijn kinderen kregen na 3 kilometer al een prachtige medaille. Waarom wij dan na 6 kilometer helemaal niks? Het lijkt me dat dat in verhouding tot de inschrijfprijs toch echt wel geregeld moet kunnen worden.

Dus helemaal top georganiseerd, maar nog steeds wel wat ruimte voor kleine verbeterpuntjes. Tot de volgende keer!!!