Met toenemende verbazing en een enigszins lacherig gevoel zie ik de laatste tijd steeds meer artikelen en columns verschijnen die een soort ‘meisjes tegen de jongens’ missie aanhangen. Zeker op het gebied van fietsen is het me de laatste tijd opgevallen dat er dames zijn die echt stelling nemen tegen mannen.

We fietsen niet gezellig samen, mannen hebben het moeilijk met ons en wij ‘chicken’ ze. Blijkbaar, volgens deze artikelen dan toch, hebben mannen het bijzonder moeilijk als ze gechickt worden (dat wil zeggen: Als ze ingehaald worden door een meisje).

Bij deze wil ik mij graag duidelijk distantiëren van deze stroming. Allereerst omdat ik weiger mezelf chick te noemen, ik ben tenslotte geen kuiken, maar vooral omdat ik dat gevoel, wat sommige vrouwen schijnen te hebben over mannen, helemaal niet zo ervaar.

Het hele chickie gedoe vind ik persoonlijk nogal verstikkend (choking). Natuurlijk vind ik het net als heel veel andere vrouwen ontzettend leuk om met andere vrouwen te praten over de sporten die ons bezig houden. Ik voel me helemaal thuis of fora als Fietschick (vrouw), maar net zo thuis op fora als Hardlopen (uniseks).

Het is veel leuker om even te kletsen als de ander ook hardloopt, fietst, skeelert of zwemt en je hebt meteen iets gemeen, maar daarom wil ik nog niet met alle geweld samen klieken in groepjes die alleen nog maar gezamenlijk feminiene wedstrijden doen of zichzelf zien als een bijzondere groep.

Ik ben nog steeds vooral een individuele sportster die het, daarnaast dus en niet in plaats van, heel erg leuk vindt om met anderen over sport te praten, samen te sporten bij tijd en wijlen, om elkaar tips te geven, om dingen te delen, maar niet om mannen af te zeiken of om mezelf als een soort uitverkoren geval als chickie, of nou ja, iets in die trant, te gaan omschrijven.

Groepjes doemen op als wolken stof aan de horizon, maar zoals met alles zullen die groepjes, als ze samenhangen van “Wij tegen de rest”, ook net zo makkelijk als een stofwolk weer plat gaan liggen of overwaaien. En dan? Heb je dan iets bereikt?

Is het werkelijke doel van sport dat je elkaar gaat bestrijden buiten wedstrijden om? En dan enkel om welk geslacht de sporter heeft? Lijkt mij niet en ik doe daar dan ook niet aan mee. Sport verbroedert en dat klinkt dan misschien niet heel erg feministisch, maar dat laat mij koud.

Ik sport graag samen met mannen. Ik zwem samen met mijn man en ja, hij trekt 40 baantjes als ik er 20 trek. Who cares? Ik vind het dus helemaal niet erg als ik trager ben of zwakker.

Ik ben misschien nog wel heel erg van het zwakke ouderwetse geslacht. Ik sport wel, ik ben een behoorlijk pittig wijf, maar als het op man en vrouw aankomt laat ik me nog graag aan mijn haren de grot insleuren. Ik hoef dan niet zo nodig ‘de baas’ te zijn.

Als ik fiets en ik kom andere fietsers tegen (inderdaad meestal mannen) dan wordt me soms gevraagd een stukje aan te klampen. Dat doe ik dan even en dan ga ik weer mijn eigen weg. Nooit heb ik het gevoel gekregen dat mannen er op uit zijn mij te verslaan of maar voor te blijven, net als dat ik ook nooit het idee heb gekregen dat ze verfrommeld achterblijven als ik ze inhaal (meestal per ongeluk).

Volgens mij vinden ze dat juist helemaal niet erg, maar misschien is mijn behind wel heel oké om naar te kijken, dat kan natuurlijk ook de oorzaak zijn. Ja, ik merk natuurlijk wel dat ze er moeite mee hebben als ik ze inhaal terwijl ik aan het skeeleren ben, maar ik geloof dat dat meer is omdat ze echt niet verwachten dat skeeleren zo hard kan gaan.

Maar is dat anders bij vrouwen? Dacht het niet. Als ik loop dan zie ik vaak genoeg (bij mezelf en bij de ander) dat vrouwen nog even een tandje bijzetten als ze merken dat er een andere vrouw aankomt. Ze lopen dan net even wat harder en wat mooier, ik denk trouwens dat dat lopers eigen is en dat dat zowel bij mannen als bij vrouwen zo is.

En dan de Obstacle Runs, pffff, ik zou niet weten waar ik zonder mijn vriend zou zijn. Dan lag ik nu waarschijnlijk nog steeds tegen die eerste hooibaal aan te kruipen waar ik in april dit jaar overheen moest.

Natuurlijk zijn vrouwen ook sterk en kunnen ze (bijna) net zo veel als mannen, maar ik geef eerlijk toe dat ik bij sommige dingen, vooral bij obstakels, toch echt wel graag de hulp aanneem wanneer een man mij die aanbiedt. Dan ga ik echt niet denken: Nee, ik doe het helemaal alleen, want anders ben ik zwak.

Mannen en vrouwen zijn anders gebouwd en we hebben allemaal zo onze eigen talenten, krachten en zwakheden. Laten we nou niet een soort hetze starten die er eigenlijk helemaal niet is. We kunnen in de media wel 100 keer gaan roepen dat mannen en vrouwen moeite hebben met elkaars sport, maar dat maakt het nog niet waar.

Mijn man helpt me ontzettend met trainen, mijn vrienden ook. Persoonlijk ga ik het liefst met mannen om, want ik ben niet van de kletsklets en gezellie, maar ook dat vind ik soms heus wel leuk. Je kunt niet echt spreken over mannen en vrouwen. De ene vrouw houdt helemaal niet van vrouwenpraat en vrouwengedoe, de ander leeft er op.

In de bladen beschrijven de mannen de ‘vrouwenclubjes’ als vrouwen die onderweg stoppen om ergens koffie te drinken en die met keurig gemanicuurde nageltjes op de fiets stappen. Maar geloof me, zo’n vrouw ben ik in elk geval niet en dat maakt mij geen manwijf, net zo min als alle andere vrouwen die gewoon bezig zijn met hun sport en niet (of minder) met hun uiterlijk.

Verschillende soorten vrouwen dus en zo zijn er ook mannen, die roddelen als oma’s en mannen die juist heel erg mannelijk zijn. Ook mannen rijden tegenwoordig in roze en zijn soms eerst een half uur aan het tutten met hun kleding voor ze de deur uit gaan.

Mannen, vrouwen, allemaal verschillen. Of je met iemand overweg kan en hoe iemand reageert op een sportend persoon van de andere sekse is naar mijn idee helemaal afhankelijk van de persoon en zijn of haar karakter en levensfase.

Laten we elkaar nou niet in groepjes stoppen!