Natuurlijk kan ik zwemmen, fietsen en lopen. Ik doe het allemaal al een tijdje, het een wat langer en beter dan het ander, maar ik kan het. Toch lig ik wakker van zorgen over verdrinken, vallen, struikelen en niet te vergeten compleet verdwalen.

Ik hou het er maar op dat het beginnerszenuwen zijn, want waarom zou ik nu ineens verdrinken? Oké, ik maak me serieus zorgen om mijn zwemvaardigheden en om mensen die over me heen gaan zwemmen, maar ik geloof dat ik dat wel zal overleven.

Is er trouwens wel eens iemand verdronken daardoor bij een Triathlon? Overzwommen door anderen? Zouden mensen dan gewoon doorgaan of zouden ze helpen? Nou ja, desnoods zwem ik met een grote bocht om alles heen.

En vallen, ja het kan, maar dan sta ik toch weer gewoon op? Struikelen? Ach, het zou niet de eerste keer zijn en ik heb wel erger meegemaakt dan een beetje struikelen. Verdwalen, ja, dat zou ronduit k** zijn, maar dan is er nog geen man overboord.

Oké, ik wil liefst geen laatste worden, maar echt een ramp zou het ook niet zijn, het gaat tenslotte om het meedoen, de ervaring en dit is mijn eerste triathlon, dus zelfs al word ik laatste, dan weet ik mooi wat ik de volgende keer beter kan en/of moet doen.

Wedstrijdspanning, ik haaaaaaaaaaat het en ik hou er van. Ik kan mezelf enorm opnaaien en op het moment dat het startschot valt wordt ik overvallen door emoties, die kan ik niet uitleggen, die moet je voelen.

Ik schiet soms zo vol dat mijn eerste stappen letterlijk vertroebeld zijn door het water dat in mijn ogen staat en ik gedragen word door mijn zwellende hart.

Wat dat precies is weet ik niet. Van tevoren kan ik ook altijd een heel vreemd gevoel hebben; het idee dat ik dan straks werkelijk bezig ben met die of die wedstrijd, maar nu nog niet, dat vind ik een raar fenomeen. Je weet dat het gaat gebeuren, maar hoe het werkelijk zal zijn, daarvan heb je nog geen idee.

Zondag is het dus zover, mijn eerste triathlon. Niet eens een echte hele, nee, een sprinttriathlon, dus zelfs op mijn wenkbrauwen zal ik het nog kunnen finishen. Mijn spulletjes liggen klaar, ik ben er helemaal klaar voor. Sterker nog, ik heb er zin in, maar die zenuwen hè.

Gelukkig kan ik mezelf wel in bedwang houden. Ik weet het: Ik hoef me helemaal geen zorgen te maken. Binnen een uur ben ik ervan af, dus als het tegenzit, is het maar heel even afzien. Als ik tenminste niet verdwaal…