De website geeft het al aan: De zwaarste trail in het Rijk van Nijmegen. Jaja, dacht ik, dat zal wel. Dat zeggen ze allemaal… Die paar heuveltjes, wat kan het zijn in Nederland (ik woon dus niet in Nijmegen), een paar trapjes, dat kan ik echt wel aan. Als ik maar lekker in de bossen kan rennen ben ik gelukkig, dus de rest komt ook wel goed. Een trail is een trail… Dacht ik voor de start.

En zo stond ik op een zeer warme zondagochtend aan de start van de 7 kilometer. De kortste afstand, dus ik moest dat toch zeker aankunnen. De andere afstanden (14, 28 en 42) waren een kwartier eerder vertrokken en nu stond er nog een klein clubje te wachten op hun start, waaronder ik dus.

Het had de hele nacht zo geregend dat ik er soms wakker van werd, of waren het de spanningen? Hoe dan ook, ik was ervan overtuigd dat het pad lekker zacht en blubberig zou zijn, maar ook glad hier en daar. Joepie, dat maakt de trail zoveel leuker! Nu was het echter bloedheet en zeer benauwd. De regen van afgelopen nacht in combinatie met de bossen en de brandende zon maakten de lucht bijna te zwaar om te ademen.

“Nou, laten we maar gaan,” zei de starter ineens, zo leek het, en weg waren we. Ik liep mooi vooraan, wat vooral in het begin op de smalle paadjes wel een groot voordeel is. Er staan wat hekjes in het begin en als je niet vooraan loopt is het al snel wachten geblazen. Ik vertrok met een “Doewie” naar mijn meegesleepte man en kinderen, die me nu aanmoedigden vanaf de middenberm, en begon aan mijn lekkere tochtje.

De omgeving is schitterend, rondom de Sint Maartenskliniek, in het Rijk van Nijmegen. Prachtige stuwwallen met hellingen van gemiddeld 10%. De sfeer was gezellig en ontspannen, de mensen allemaal erg aardig. Alleen moet ik bekennen dat ik geen idee had waar ik aan begon. Een trail in het Houtense bos is dus absoluut niet vergelijkbaar met een trail in de bossen van Nijmegen!

Over mijn 7 kilometer kan ik heel kort zijn, het was een regelrecht drama. Na 1 kilometer hing mijn tong al op mijn tenen en moest ik al overgaan tot wandelen. Die lucht man, het lijkt wel of je hier stroop inademt! Voor mijn gevoel had ik er al 10 kilometer opzitten. Jezus, God en Maria riep ik aan, aardig en minder aardig, terwijl ik probeerde dat nutteloze lijf van mezelf de heuvel (Heuvel??? Noem het maar een berg!) op te slepen.

Het was een lichtelijk traumatische en tevens gênante ervaring, links en rechts werd ik ingehaald tot ik eindelijk boven kwam en mijn adem terugkreeg. Vervolgens denderde ik de heuvels af, heerlijk kinderlijk en onbezonnen, daar waar anderen die mij net allemaal gepasseerd waren, het weer rustiger aan deden door de gladheid. Zo bleven we continue in elkaars buurt. De één gaat makkelijk naar boven, de andere dendert naar benden.

Mooi vond ik dat om te ervaren hoe iedereen zijn eigen kracht heeft op zo’n trail. Lekker genieten werd me vooraf aangeraden. Nou, ik moet eerlijk zijn, ik heb maar weinig genoten. Heuvel op was ik meer aan het wandelen dan aan het lopen en vroeg ik me serieus af of Nijmegen alleen maar heuvel op ging. Er waren voor mijn gevoel veel minder dalingen dan stijgingen. Komt er nou echt geen einde aan al die beklimmingen?

Ik weigerde stil te gaan staan, maar er kwam een punt in het klimmen dat mijn benen wel op slot leken te gaan. Waarna je zelfs de afdalingen gaat verwensen. Je klimt op automatisme en op de aanmoedigingen van de mensen die je OP HUN TWEEDE RONDE passeren, zo fit als een hoentje. Je struikelt bijna over je tong en het komt op wilskracht aan om door te lopen. Het is echt wel even iets anders dan een wegrace, dat weet ik nu wel!

Op het moment dat ik het sterven nabij was en voor mijn gevoel echt niet verder kon, werd ik gelokt door prachtige tonen. Wat? Een Doedelzak??? Ik waande me in Engeland, Schotland, Walhalla, ik wist het niet meer, maar ik wist wel dat ik daar heen moest lopen. Daar zou de Hemel zijn! Christus, als ik nu eerst maar eens boven kwam. Maar die magie, die tonen, dat gevoel, ik schoot er van vol en beseft me op dat punt pas echt dat ik al 5,5 kilometer aan het buffelen was en het steeds meer naar mijn zin kreeg.

Met nog een Engelse mijl (1,6 km) te gaan, hoe toevallig, passeerde ik een spetter van een kerel in een rok met een doedelzak. Het kan zijn dat mijn blik enigszins vertroebeld was door zuurstoftekort, maar ik meen dat echt zo gezien te hebben. De muziek die perfect paste bij het moment, gaf me zo’n ongelooflijke energie dat ik plotseling het gevoel had dat ik nog maar net begonnen was.

Vanaf daar voelde ik me een echte trailrunner, ondanks dat ik goed weet dat het niks is vergeleken bij de langere afstanden, maar met een trots hart ging ik de laatste kilometer aan. Wonder boven wonder was dit laatste stuk vooral vlak en vloog ik meer dan dat ik liep. De aanmoedigingen naar elkaar werden steeds hartelijker en gevoelsmatig ook emotioneler. Alsof mensen niet alleen elkaar maar vooral ook zichzelf op pepten.

We zongen nog net niet “We zijn er bijna”, maar veel scheelde het niet. Met mijn gezin aan de finishlijn kreeg ik nog een extra boost en op de een of andere manier roffelden mijn benen er de laatste meters uit. Over het gras racete ik langs de afzetlijn. Dit was peanuts vergeleken met die heuvels. Lalilalila… ren Arinka ren! Ik had mezelf als doel maximaal een uur gesteld, met 51 minuut nog wat liep ik over de finish.

Yessssss, ik ben er. Hé grote glazen alcohol vrij bier, gezelligheid, leuke mensen, hapjes, oh wat leuk. Hijgggggghhhhhggggghhhh…. Maar eh, als je het niet erg vind ga ik nu eerst even kotsen…

Wil je ook een keer sterven in de bossen van het Rijk van Nijmegen? Informatie over de trail in Ubbergen, Nijmegen, kun je hier vinden.