Strong Viking is not a race, but a challenge!

Vikings never quit.

Vikings conquer their fears.

We leave no Viking behind.

Vikings will drink their beer in Walhalla.

Oorah!

Het is alweer 3 weken geleden, maar ik had het te druk om eens fatsoenlijk te gaan zitten om mijn ervaringen over dit evenement op te schrijven. Ik wilde het niet afraffelen, want dat zou deze run absoluut geen recht doen.

Op 19 en 20 maart vond de Mud Edition van Strong Viking Run 2016 plaats in Wijchen. Al vroeg zaten Laurens, mijn krijgsbroeder, en ik in de Drakar, want vanaf Utrecht was het best een eindje en we hoorden dat de files al dik richting Nijmegen stonden. Populair evenement, dus veel deelnemers èn publiek.

De stemming kwam er tijdens het rijden al goed in. Onderweg zagen we de meest gekke uitgedoste figuren in auto’s die wij of die ons inhaalden. Allemaal richting Strong Viking. De rit ging voorspoedig en al snel konden we ons oorlogsschip stallen. Dat leek het eerste obstakel te zijn, want al hobbelend moesten we een plaatsje in een weiland vol kuilen en putten zoeken. Ik was blij dat we niet met mijn verlaagde wagen waren gegaan, want dan stonden we er nu nog muhahaha.

Verder geen probleem, het barrel neergezet en hup naar de Start. De weg ernaartoe was werkelijk bezaaid met verkeersregelaars die ons geboden en verboden wat wel en niet te doen en zo kwamen we dan aan op het Viking terrein, waar de stemming al heel snel nóg beter werd. We waren al omgekleed, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan, alleen had Laurens nog behoefte aan een nieuw DMM shirt. Dit shirt is blijkbaar zo populair dat het bij de laatste run onder zijn neus vandaan werd gestolen. Even omdraaien en weg was het…

Gelukkig stond Dirk Schrama met de Obstakels.com kraam op het terrein waar iedereen op het laatste moment, omdat het moet, of gewoon omdat het kan, zijn spullen kan inslaan. De prijzen zijn voor deze superkwaliteits spullen al niet gek, maar nadat ik had gewapperd met mijn DMM bandje en buff kregen we ook nog eens 10% extra korting. Snel aantrekken en hup naar het feestgedruis. Want het is een run, maar het lijkt bij de start wel een dansfestival.

Het was echt spannend, want we waren precies op tijd om de eerste deelnemers van het wedstrijdvak te verwelkomen. Iedereen ging uit zijn dak toen de eerste lopers binnenkwamen. Ik herkende wat vrienden en bekenden en ondertussen begon voor ons het aftellen. Daar was het startsein en via de hoge Walhalla Walls klommen we het parcours op. Mijn maat en ik als laatsten, want nadat wij iedereen over de muur hadden geholpen was er niemand meer om ons te helpen… Hoe zat het ook alweer met We leave no Viking behind?

Nou ja, evengoed kwamen we erover, I know I am strong enough en hop daar gingen we. Het begon meteen al goed met een bak modderwater en horden. De modder was lekker dik en plakkerig en  volledig besmeurd kwam weer op het ‘droge’. De touwen waren door die modder nauwelijks haalbaar voor de mensen die dat normaal wel konden, laat staan voor mij, die de touwen als groot zwaktepunt heeft. Gelukkig kon ik er deze keer al inkomen en blijven hangen, iets wat me nog nooit eerder gelukt was. De burpees mocht ik laten omdat ik 20 seconden bleef hangen. Thanks guys!

Het lopen ging prima, het was, ondanks de eerdere modderbadjes, nog niet echt koud, dus we schoten lekker op en hadden inmiddels weer aangehaakt bij de mensen die ons hadden laten staan bij de start. Gelukkig was er voldoende hulp onderling bij de schuine muur, het Lang Hus. Deze muur is niet echt heel erg hoog of moeilijk, maar met de modder was het een gladde bedoening geworden en een pootje of handje was dus echt noodzakelijk voor de meeste lopers.

We kregen een code om te onthouden op basis van je eindnummer. Dit vond ik slim gevonden, al is dat misschien niet de bedoeling. Je bent ten eerste even afgeleid en ten tweede is zo goed te controleren of je nog wel helemaal bij je positieven bent, in deze kou geen overbodige luxe. Mijn code was Mimir 542, 3 weken later weet ik hem nog haha. Ik ben er nog steeds bij!

We moesten door een moeras waden, erg leuk, maar zoooooooooo koud, mijn voeten veranderden werkelijk in ijsklompen. Dit was wel een geweldige beleving vond ik. Het stuk water was zo mysterieus met die Muddy trenches dat je echt om je heen keek om naar alligators te speuren. Wij waanden ons echt in een ver land. Maar dan wel een verrekte koud land! Als je voeten gloeien van de warmte als je het water uitkomt, weet je al genoeg, dan zijn je ledematen echt lekker onderkoeld. En dan moet je nog zo’n eind…

Er volgden wat obstakels die ik wel grappig vond, maar niet heel moeilijk. Zo moest Laurens mij een stuk dragen en ik vervolgens hem, we moesten slingeren met een hamer naar een bord, een gevecht voeren op een evenwichtsbalk, wat ik door de slappe lach meteen verloor.  De boerderij was een aandoenlijk gebeuren met kleine kalfjes en daar moest ik echt even rustig naar kijken. Onszelf bedwongen om niet de fiets te pakken… We waren tegen die tijd best wel wat moe geworden, ook al hadden we nog steeds het gevoel dat we de wereld aankonden. Mijn armen en benen waren behoorlijk verzwakt door die koude natte kleding, je bent net zo’n langzaam leeglopende batterij.

Een stukje Snelle Jelle veranderde daar helaas helemaal niets aan. Ik was volledig genekt en toen moest ik de Monkeybars op. Een onderdeel waar ik toch al reusachtig slecht in ben. Ik greep me vast, dacht ik, en viel zo naar beneden. Mijn handen deden niets meer. Ik had totaal geen grip meer, of ik nou kneep of niet, er was geen verschil. Best een gekke gewaarwording als je handen niet meer doen wat je hoofd ze beveelt. Ik heb daar dus mijn burpees moeten doen. Je zou denken dat je dan een beetje opwarmt. Nou… Nee!

En alsof je dan nog niet uitgeput genoeg bent kom je terecht in trenches die vol zitten met drijfzand. De eerste stukken gingen nog wel redelijk, maar daarna was het eigenlijk gewoon niet leuk meer. Ik heb ruim een half uur vastgezeten met 2 anderen in de blubber en kon niet meer voor- of achteruit, ondanks alle hulp van alle kanten. Mensen durfden er niet meer in, want het was gewoon gevaarlijk. Elke beweging die je maakte trok je alleen maar dieper de modder in. Uiteindelijk was heupwiegen nog het beste en schoof ik stukje bij beetje naar de heuvel om eruit te klimmen.

Dit was echt geen leuke ervaring en ik ben blij dat ik gewoon rustig kon blijven, want naast ons was een meisje volledig geflipt en dat maakte het alleen maar moeilijk om haar te helpen. Later hoorden we dat deze stukken ook werden afgesloten nadat wij eruit waren. Terecht, want dit was gewoon niet veilig meer te noemen. Maar goed, wij hadden daar echt alle energie laten liggen. Ik probeerde verder te lopen, maar mijn benen weigerden dienst.

Terwijl ik liep klapten mijn benen zo onder me uit. Hier schrok ik van, want dit was me al jaren niet meer gebeurd, sinds ik mijn rug heb gebroken, dus ik ben heel even blijven zitten. Daardoor begonnen mijn beide kuiten meteen in de kramp te schieten. Oh Hellllll no! Om me heen zag ik ook anderen kampen met kramp of erger, onderkoeling.

Wij zouden de 13 kilometer lopen vandaag, maar met mijn benen/rug begon ik te twijfelen. Eerst maar weer eens opstaan. Dat ging goed. Beetje pijn hier en daar, maar goed, dat hoort er bij en daar ben ik ook niet bang voor. Wel ben ik bang voor beschadiging van mijn rug, die gelukkig veel meer kan dan we 6/7 jaar geleden ooit hadden kunnen denken. Even bijkomen dus. We liepen rustig richting het strandje waar we palen moest rammen. Oké, doen we even. Dat ging wonderbaarlijk goed

We liepen naar het Castle dat we nog moesten bestormen. Bij de aanblik alleen al kreeg ik het te kwaad. Dat zou ik dus echt nooit redden. Ik kon nog net lopen, hardlopen op een tempo dat ik daar nog tegenop kon was echt uitgesloten. Eerlijk gezegd durfde ik het risico ook niet meer te nemen en mijn looppartner verbood het me ook nog eens min of meer. Je ben net zo door je benen gestort, voelde niks meer, dan ga je nu echt dat risico niet nemen. Ik doe het wel voor ons tweeën…

Fanatiek rende hij de helling op en kletterde met groot enthousiasme weer naar beneden. Vloekend van de pijn. Er was iets met zijn knie. Oh my God, grote winkelhaak en niet alleen in zijn broek, maar in zijn knie! Bloed overal. Wat een slagveld…

Overleg, wat doen we. Ja we kunnen wel verder, maar is dat verstandig? Mijn benen en rug doen raar, zijn knie bloedde als een rund. We zijn nu bij de 7k finish, kunnen het ook daarbij laten. Laten we dat maar doen.

Met ons laatste restje energie klommen we naar de Finish en ja, dat is dan echt nog een heel obstakel. Maar toch, als je dan aan de andere kant komt en alle mensen die nog moeten beginnen staan je aan te moedigen en te klappen, dan voel je je, ondanks het falen van de afstand, toch wel een echt Viking. Niet helemaal zoals we gewild hadden, maar ja, soms moet je ook verstandig zijn, doen wat je moet doen.

Omdat we ingeschreven zijn voor Varjagen Beast kregen we wel ons bandje ook al zeiden we dat dat onterecht was. Dat is dan wel weer lief en ergens was ik er toch trots op. Anderhalf uur hadden we erover gedaan omdat ik ruim 3 kwartier in de trenches had geploeterd.

Helaas hadden we pech, de boiler had het begeven en dat is, als je nog terug naar huis en stinkt als een beerput, best een beetje een probleem. Ik sproeide maar wat koud water met de tuinslang over me heen, maar dat hielp dus geen zak. Uiteindelijk heb ik me maar gewoon uitgekleed en de modder met mijn handdoek van me afgeveegd. Mijn gezicht beetje schoongemaakt en hoppa, ik zag er weer uit als nieuw, maar dan een beetje viezer.

We voelden ons, ondanks de kou, de pech, het niet uitlopen van onze afstand, het niet halen van sommige obstakels, toch de Viking te rijk. Ik had tenslotte ook nog steeds vast kunnen zitten in de trenches. Muhahahaha.

Nadat we even wat gegeten hadden en wat anderen nog aangemoedigd vertrokken we weer richting onze auto, waardoor we al met al deze dag toch nog aan ons 13 kilometer kwamen. We kunnen niet wachten tot de Hills edition in mei voor een herkansing. Zin in! Oorah!!!!!

Alleen die was hè…