Het is best al lang stil op mijn blog Niet zozeer omdat ik het druk had of geen zin had, maar omdat ik niet wist of ik nog wel enthousiast over sporten zou kunnen schrijven.

Zoals jullie eerder al hadden gelezen kampte ik met een schouder die van de een op de andere dag op slot zat. Hierdoor moest ik het een tijd behoorlijk rustig aan doen. Prima, dat kan, dus netjes de orders opgevolgd en na een tijdje langzaam weer gaan opbouwen.

Tot ik, terwijl ik heel rustigjes sportte ineens weer met een compleet dik gewricht zat dat niet meer wilde bewegen, maar deze keer mijn knie.

Ik kon geen trap op of af en zeer dat het deed, echt, ik krijg nog liever een kind!

Maar goed, na een dag of 2 had ik nog meer last, dus weer naar de huisarts. en gevraagd wat te doen met een knie die op slot zit.

Met spoed werd ik doorgestuurd voor foto’s en een MRI en daaruit bleek dat rond het kniegewricht en op de spieren nogal wat kalk zat. Na uitgebreider bekeken te zijn door de reumatoloog blijk ik chondrocalcinosis te hebben.

Wat? Chon-dro-cal-ci-no-sis.

Dit is een vorm van acute reuma, wat betekent dat mijn gewrichten spontaan kalk kunnen gaan lozen (eerder dus al de schouder en een elleboog), wat acute ontstekingen veroorzaakt en daardoor gewrichten beschadigt.

Best wel even een schok dus, aangezien ik het ooit lopen van een hele triatlon nu wel op mijn buik kan schrijven. Eigenlijk wordt sporten op fanatiek niveau helemaal afgeraden en men wilde nog wat verder onderzoeken doen, om na te gaan of ik net als mijn moeder lupus heb (waarschijnlijk), maar ik heb besloten dat ik het niet wíl weten.

Ja wees eerlijk, er is allemaal niks aan te doen, dus ik kan wel weten wat ik allemaal mankeer, maar daar word ik alleen maar gek van en dan ga ik nog bang worden om te bewegen. Dus even rust genomen en een paar weken met een kniebrace lopen en zwemmen weer opgepakt.

Het fietsen was ik nog wat huiverig voor omdat de klachten zijn ontstaan na een stuk fietsen, maar toch heb ik ook dat inmiddels al weer gedaan. Ik wil niet denken in wat ik niet kan maar in wat ik wel kan.

Zeker omdat ik ook net begonnen ben met schildkliermedicatie (het hangt samen), moet ik de hele tijd naar mijn lichaam luisteren en alles stapje voor stapje doen. Mijn hart raast (door schildklierhormoon) en de gewrichten zijn momenteel erg zwak.

Misschien is een hele triatlon geen optie, maar de kwart streep ik nog niet van mijn lijstje! Sommige artsen mogen van mij best beweren dat sporten niet verstandig is, stilzitten is voor mijn geen optie.

Het vervelende is dat de pijn en de ontstekingen elk moment kunnen opzetten, zomaar zonder waarschuwing en niet eens omdat ik teveel doe, maar gewoon omdat mijn lichaam vindt dat er kalk opgeruimd moet worden.

Ik kan het niet sturen, genezen of voorkomen, hooguit zorgen dat ik zoveel mogelijk voeding eet die goed schijnt te werken bij deze vorm van reuma. En zelfs dat is geen garantie.

Toch heb ik, zoals jullie zien, mijn laptop weer gepakt om toch weer een begin te maken met bloggen. Het zal misschien wel wat veranderen, wie weet vertel ik in de toekomst nog wel wat meer over sporten met reuma, of helemaal niet, ik weet het niet.

Ik vind vast mijn weg er wel in. Ik moet wel. Het is niet anders…