Het is al een tijdje stil op mijn site. Zo ook op sportgebied. Ik was natuurlijk, zoals jullie inmiddels gewend zijn, razendactief en druk bezig met allerlei wedstrijdjes zo aan het eind van het seizoen.

Ik ging met mijn dochter naar de Strong Sister Run (gaaf) en liep de Haarrijntrail en de Smokkelaarstrail (helemaal gaaf) en onlangs nog de Strong Viking Brother edition, waarmee ik het Obstacle seizoen wilde afsluiten.

Helaas zijn al die runs soms best een beetje riskant en dan loop je als fanatieke sporter ook wel eens iets op. Het is al rot als dit tijdens een training gebeurt, maar midden in de wedstrijd is dit zo mogelijk nog vervelender.

In juni liep ik al een hersenschudding op bij de Breakoutrun, waarvan ik gelukkig vrij snel herstelde. Helaas liep ik bij de laatste Strong Viking run een wat ernstigere blessure op. Ik had al een tijdje last van overbelastingsverschijnselen in mijn schouder bij het zwemmen. Dit deed ik dus al met enig beleid. Maar bij het klimmen over de allereerste muur bij Strong Viking ging het echt mis. Mijn schouder deed zeer en ik voelde meteen dat het mis was.

Evengoed ging ik nog door, Dutch Mud Chicks never give up tenslotte. Dus ik klom en tijgerde en sprong en baggerde dat het een lieve lust was, waarbij ik steeds meer last van mijn lichaam kreeg. Toen ik ook nog languit onderuit ging van de pijn en op diezelfde pijnlijke schouder klapte kon ik wel janken. Wat was ik blij dat de run er op zat. Ik was er he-le-maal klaar mee. Nou ja, je moet wat over hebben voor je medaille, maar goed, mijn bemodderde kleren uitkrijgen was al een hele issue. Au wat een pijn.

Nou dat was nog niks vergeleken bij de volgende dag. Toen kon ik mijn ffing arm niet eens 5 centimeter van mijn lichaam bewegen. Als een soort lam ding hing die hele arm naar beneden en mijn schouder deed toch zeeeeeeeeeeer, echt ongelooflijk. Van mijn kin tot mijn pink voelde ik pijn. Ongeveer een doosje pijnstillers geslikt en mijn bed in, maar de pijnstillers konden slechts de scherpe pijn er af halen, over ging het niet.

Een beetje pijn na een run ben ik wel gewend en meestal is het dan na 2 dagen wel een stuk beter. Deze keer dus echt niet. Na 2 dagen kon ik echt helemaal niks meer en werd ik zelfs midden in de nacht wakker van de pijn. Gekmakend, de laatste keer dat ik zo’n pijn had perste ik er een heel kind uit, dus dan hebben jullie een beetje een idee van mijn pijngrens. Eerlijk, ik ben geen mietje, maar dit ging me echt te ver.

Uiteindelijk trok ik het vorige week vrijdag echt helemaal niet meer en ik begon me ook ernstig zorgen te maken. Alles rond die schouder deed zeer, dus misschien was het toch wel een beetje meer dan spierpijn…? Dus de huisarts gebeld en gelukkig kon ik meteen terecht. Ik moest er namelijk niet aan denken dat ik zo nog het hele weekend door moest.

Nadat ik mijn jas uit had geworsteld in de spreekkamer en hij nog wat aanvullende testjes had gedaan was het al snel duidelijk. Val plus verhaal plus testresultaten gaven uitsluitsel; die schouderpees was behoorlijk gescheurd, daarbinnen en om de pees heen zo’n beetje alles ontstoken, daar kon nu even helemaal niks aan gedaan worden. Belangrijkste wat nu van toepassing was: Absolute rust en medicatie.

Toevallig had ik die week ook al bloed laten prikken voor mijn schildklierwerking en die werkte ook al te langzaam, dus ik moest echt even slikken. Medicatie voor de schildklier en pijnstillers en ontstekingsremmers voor mijn schouder. Met zware pillen kon ik weer naar huis. Niet hardlopen, niet fietsen, geen krachttraining en vooral ook geen meter zwemmen. Drama! Ik ben er stuk van. Ik kan helemaal niks.

Het is niet dat ik me nu fit genoeg voel om ook maar iets te doen en door de pijn is de lust om te sporten me ook een beetje vergaan, maar toch is het echt wel even een enorm kutgevoel (ja sorry maar zo is het gewoon) als je hele sportieve leven tot stilstand komt. Alle progressie die ik tot nu toe had gemaakt ligt nu stil. Ik wil niet meteen zeggen dat dit een slecht iets is, vaak word je na een periode van rust alleen maar gemotiveerder en beter, maar toch weet ik me af en toe met mezelf geen raad.

Maar goed, nu mijn arm eindelijk weer beter begint te werken en de pijn draaglijk is geworden, kon ik jullie even op de hoogte houden en ook meteen even uitleggen waarom het al een tijdje stil was.

Voordeel van sportrusten is dat ik wat meer tijd zal hebben om wat stukken uit te werken. Er liggen nog wel wat recepten en andere interessante dingen op de plank. Ik hou jullie op de hoogte.

Liefs, Arinka