De omstandigheden waren verre van ideaal, bij het aankomen bij de Haarrijnse plassen donderde en bliksemde het en het regende pijpenstelen. Heel even was er sprake van dat de hele boel werd afgelast, maar gelukkig konden we een kwartiertje later dan gepland toch beginnen.

De warming-up hadden ze van mij mogen schrappen, want warm werd je er niet van. Voordeel was dat het water van slechts 20 graden aanvoelde als een warm bad.

Ik zocht een mooie plek ietwat vooraan, maar niet helemaal en wachtte op het startsein. Volgens mij word ik letterlijk doof in het water, want ik hoor nooit iets, maar aangezien iedereen van start ging, ging ik dan ook maar.

Ik ging goed en mijn borstcrawl was echt toppie. Toen duwde iemand letterlijk mijn hoofd onder water en liet ook niet meteen los en ik merkte dat ik tussen 2 schoolzwemmende dames inzat.

Ze waren weliswaar trager dan ik, maar ook stukken breder. Eromheen had weinig zin en zou veel kracht kosten en dat water was toch al superwild. Eronder door was ook geen goed idee en ze waren zeker niet van plan om me er langs te laten.

Uiteindelijk rustig even aangekeken en toen ik voldoende kracht had er tussen gedoken en een aan haar voet weggeslingerd. Rot even op uit mijn baan ja. Oké, ieder zijn plek, maar als je de boel ophoudt, ga dan niet vooraan liggen!

Hierna ging het lekker en ik kwam. helaas 3 minuten langzamer dan ik had gehoopt, uit het water.

Ik was als één van de eersten bij de fiets en ik wisselde vlot, maar dat fietsen ging dus echt niet hè vandaag. Het was koud, het was nat en het waaide echt niet normaal
meer. Zelfs in mijn lichtste verzet kwam ik nog amper vooruit.

Die zeiknatte schoenen hielpen ook niet echt en het regende nog steeds en dan wel vet in mijn gezicht. Kom op zeg we zijn niet van suiker toch? Ik ploeterde verder, in mijn eentje.

Helaas kwamen er hele ploegen stayerend voorbij, zelfs met het NTB jurylid in hun kielzog. Ja, met een groep van 6 fietst het echt makkelijker dan in je eentje in de wind.

Maar goed, ik wil het zelf doen en daarbij me ook aan de regels houden, dus ik ben in mijn eentje rustig verder geploeterd. Wat zij doen moeten zij weten.
Toch nog sneller dan verwacht was ik alweer bij het wisselpunt.

Door de modder naar het rek gerend. Hier won ik wel een hoop tijd mee, want gek genoeg waren veel deelnemers bijna bang voor die blubber. Kwam hier mijn OCR ervaring even goed van pas!

Loopschoenen waren ook doorweekt, maar dat zijn Asics Tri Noosa’s dus die kunnen daar gelukkig heel goed tegen.

Inmiddels stond ik te tollen op mijn benen en kon ik wel kotsen. Ik had super dorst, maar mijn &^%# bidon wilde niet uit mijn @$%^& bidonhouder. WTF?
Nou ja, nog een klein stukje.

Weer door de blubber gerend en toen vol in de wind begonnen aan mijn hardloopronde.

Gemiddeld liep ik 10 km per uur, maar ik voelde me alsof ik als een slak ging. Ik was mijn inhaler vergeten en ondanks de regen had ik door mijn astma echt geen adem meer. Hijgen als een postpaard…

Ik besloot even stukje te lopen om op adem te komen en dat hielp. Daarna ben ik iets rustiger gaan lopen, maar wel zodat ik het kon behappen. Uiteindelijk bleek dat net zo snel te zijn en onderweg haalde ik en passant nog wat van die stayerdames in. Net goed, dikke vinger!

Al met al moest ik echt wel even mijn mentale krachten aanboren om dit met een beetje goed fatsoen af te ronden. Sjonge, ik voelde me net een gelatinepuddinkje.

Mijn man en oudste dochter stonden me echter overal aan te moedigen en dan moet je door hè. En ja hoor, pas aan het eind van mijn loopstuk kwam ik eindelijk lekker in mijn ritme…

Niets zo fijn als de finishlijn en daar op de valreep haalde ik nog iemand in die om een grote modderplas heen liep.

Eromheen? Daar ga ik natuurlijk gewoon doorheen!

Klein sprintje en yessssssssssss. Ik ben er.

Kotsend en wel (letterlijk), maar het is me weer gelukt.

Gek genoeg ben je dan binnen 2 seconden weer prima in orde en na een banaantje en wat water (hard nodig) kon ik mooi Ina van Boven nog even aanmoedigen bij haar laatste meters.

Ik zei meteen “Dit doe ik echt nooit meer”, maar bij het omkleden met alles dames in het toilet had ik het per ongeluk toch al weer over volgend jaar.