Gisteren was mijn man jarig en zeker nadat hij de laatste keer duidelijk had gemaakt dat dat geblubber niks voor hem was, kon ik het hem niet aandoen die run te laten lopen. Mijn oudste dochter wilde echter heel graag meedoen en wat voor moeder ben je dan als je je kind daarin niet stimuleert. Hoe jonger je aan obstacle running begint, hoe beter, en dus nam ik het op me om deze keer met haar te gaan.

Het terrein is me inmiddels goed bekend, ik train er, ik heb een aantal runs gedaan, dus ik voelde me deze keer totaal niet nerveus. Gewoon… zin in! Mijn dochter vond het iets spannender. Ze had er nu 1 gedaan in Oktober, maar gisteren was het met natte sneeuw en hagel beduidend kouder. Zelf had ik het een maand geleden bij Strong Viking in Wijchen en vorig jaar bij de Down Under Run nog kouder gehad, maar ik kan me voorstellen dat als je het nog niet gewend bent, je dat niet heel erg ziet zitten.

Toch wilde ze, nadat ik wel 10 keer had gevraagd of ze wel wilde gaan, echt gaan en daar ben ik alleen maar blij om. Mijn dochter is geen mietje! Goed aankleden, mijn Subsports broek maar afgestaan en zelf een Nike aangetrokken. Als we zo door gaan wordt het dringend tijd voor extra kleding. Of een sponsor… Goed aankleden houdt niet in dat je dikke warme joggingpakken aantrekt zoals ik sommige kinderen zag staan bij de start, maar dat je je kleding in dunne laagjes opbouwt. Hempje, shirtje, longsleeve. Nat en koud word je toch wel, maar draag kleding die het water niet de hele tijd vasthoudt.

Wij wonen bijna naast Down Under, dus pas om 3 uur stapten we in de auto, oma, op bezoek voor mijn mans verjaardag, ging ook mee. Na 100 meter vonden we de auto toch wel erg raar scheef rijden en het klonk zo gek… Lekke band! Snel terug naar huis en in mijn eigen auto springen en hup naar Laagraven. Bagage dumpen, bandjes om en rennen naar de warming up. Spring spring, jumping Jack en gaan! We stonden samen met Team Family Weemaes in het startvak, dus dat was leuk om bekenden te zien.

En ja, we mochten gaan. Vlotjes liepen we over de dijk, staken de weg over en liepen meteen op het eerste obstakel af. Tijgeren in een bak water. Zoals ik al zei; mijn dochter is geen mietje, dus die dook onbevreesd die modderbak in. Kont omlaag en tijgeren maar. Dat ging goed en al snel stonden we weer op het droge. Rennen naar de glijbaan, die gelukkig deze keer weer op de originele plek lag en er goed en tegelijk angstaanjagend uit zag. Hier en daar was het plastic een beetje gehavend, maar het was nog goed te doen. Arm in arm gleden we naar beneden. Woehoeoeoeoe.

Stukje rennen en een felgekleurd opblaasluchtkasteelklimachtig ding in. Dit was echt heel leuk en heel anders dan de obstakels die ik normaal tref. Ook hier waren we snel doorheen en via de Monkeybars gingen we weer de sloot en weg over naar de andere kant van het Down Under terrein. Hier lag in de sloot aan de andere kant nog een opblaasspektakel waar je, al wiebelend en glijdend overheen moet. Je voelt je net een kikker. Erg leuk!

We kwamen aan bij balken en touwen, waar we onder en over moesten. Niet heel moeilijk, maar wel zwaar voor je benen en rug. Dit waren er behoorlijk wat, dus dit hield ons goed bezig (en warm) voor we het houten kasteel op, in, onder, over en door moesten. Het kasteel is niet moeilijk alleen heeeeeeeeeeeeel glad, dus uitkijken geblazen. We lagen lekker op schema en mijn dochter hield het heel goed vol. Ze had alleen geen enkel gevoel meer in haar pinken en die waren ook spierwit (Reynaud), dus dat was wel lastig, maar dat hield haar niet tegen. “Ik heb nog 8 andere vingers”.

Dus hup naar de buis waardoor we moesten glijden en eronder in de sloot terecht kwamen. Die echt dieieieiep was, dus bijna kopje onder. Brrrrrrr, koud! Snel weer de kant op en rennen naar… De Trenches. Er lagen weer 2 schoenen op de kant, maar die van haar is nog altijd niet gevonden. Deze keer echter betere schoenen aan (Salomon en FujiTrabuco), dus dat gebeurt ons niet nog een keer. Vergeleken bij de Strong Viking Trenches was dit ‘trenches voor pussies’ hahaha, hier kon je tenminste normaal doorheen waden. De hellingen waren wel superglad en erg steil. Het was wel duidelijk dat wij de laatste groep van de dag waren.

Lachen, gieren, brullen en volledig nat en koud weer op de kant. Nu moesten we echt nog maar een heel klein stukje. Maar de laatste loodjes wegen het zwaarst… Daar stond een muur waar we langs moesten kruipen. Geen idee hoe zo’n muur heet, maar er steken van die blokjes uit waar je amper je voeten op kwijt kunt en je handen hebben maar net een klein beetje grip aan de balk en wat touwtjes. He-le-maal fa-tas-tisch!!!!! Dit vond ik de grootste verrassing van deze run, want dit obstakel was helemaal nieuw. En erg gaaf om te doen!

Even over wat plastic wegafzettingen springen en weer een stukje rennen en dan het serieuze klimwerk. Eerst een lage toren, die al best hoog is, maar daarna een hele hoge. Alles van hout, dus spekglad, zeker nadat er al zoveel mensen overheen gegaan zijn. Mijn dochter hield ik met een halve hand vast en dat was dan veilig genoeg, maar andere kinderen liepen eromheen. Gelukkig ook, want ik vind dit voor kinderen alleen echt te risky en wat jammer was: Hier was ook geen vrijwilliger of wie dan ook aanwezig, terwijl dit in mijn ogen het meest riskante obstakel van het parcours was. Dus tipje voor de volgende keer.

Maar goed, wij hadden niemand nodig en kwamen zonder problemen weer met onze voeten op de grond om van hier weer verder te lopen naar de omheinende sloot onderaan het terrein (naast de Laagravenseweg). Hier was eigenlijk niets moeilijks meer, maar toch was het behoorlijk zwaar. We zakten tot onze enkels in de blubber en er lagen een aantal takkenbossen over het pad. Hier was niet echt simpel zomaar overheen te stappen, dus we moesten echt ook op het laatste stuk nog aan de bak.

Niet dat we er heel veel moeite mee hadden, dus al snel konden we richting de pallets, die de weg naar de finish markeerden. Hoera, we zijn er bijna! Nog even klimmen en weer afdalen. Oh nee, denk je dat je alles gehad hebt, liggen die ellendige hooibalen er weer… Normaal gesproken kom ik daar dus echt, zelfs met hulp, bijna niet op. Hierbij heb ik altijd zo’n last van mijn (ooit gebroken) rug!

Maar óf ik word beter óf deze hooibalen waren kleiner, want zonder moeite klommen Robin en ik omhoog, om daar onder luid gejuich, van vooral onszelf, onder de finishboog door te lopen. En wat ontzettend geweldig was: Deze keer kreeg ik eindelijk een medaille! Snel op weg naar de Hot Tub, die helaas voor de helft gevuld was met gras in plaats van water, maar evengoed was het een weldaad voor onze koude botten.

Even afspoelen, daarna gewoon maar de modder van je afvegen met je handdoek, kleren op je isolatiedekentje gooien, inwikkelen, in je tas proppen en snel naar huis om te douchen. Het was weer fantastisch!

De Down Under Run, hij wordt elke keer weet beter. Ik kan bijna geen nadelen noemen, maar als ik iets moet noemen, dan is het vooral het gebrek aan begeleiding bij de obstakels. Er waren meer fotografen dan medewerkers en in mijn ogen zou dat eigenlijk andersom moeten zijn. Zelf kan ik het zonder begeleiding ook wel af, maar ik zag toch veel kinderen zonder volwassene lopen en ik hield af en toe mijn hart vast. Dus dat is nog even een aandachtspuntje, alhoewel ook de ouders zelf daar een rol in moeten spelen vind ik.

Verder willen ook de laatste lopers van de dag aandacht, dus niet al alles gaan opruimen voor iedereen geweest is. We betalen allemaal evenveel om mee te doen, dus willen we ook gelijk behandeld worden.

Maar dan het allergrootste nadeel, waar ik, maar vooral mijn dochter echt van WALGDE; dat gerook overal. Ongelooflijk hoeveel mensen stonden te roken. Bij de bagage, bij de kleedkamer, bij de start, bij de finish, bij de Hot Tub, voortdurend zaten we in de walm van de peuken van iemand. Dus als ik dan nog een verbetering mag noemen: Niet Roken op het Terrein!

De pluspunten zijn ondertussen ruimschoots in de meerderheid. Ik zag mensen met patat, dus mijn suggestie dat er echt een lekkere vette hap beschikbaar moet zijn is in elk geval uitgekomen. Er was nu voor elke deelnemer een mooie medaille, ook dat vond ik vorige keer nog een gemis, dus ik kan niet anders zeggen dan dat ik tevreden ben dat er geluisterd wordt naar de mensen.

De obstakels waren nog mooier en beter geworden en wisten zelfs mij nog te verrassen en ik heb inmiddels al aardig wat gezien. Erg leuk om te zien hoe er gewerkt wordt om alles nog leuker, beter en vooral ook uitdagender te maken.

De t-shirts waren supermooi deze keer. Stoer legergroen. Puntje hierbij is wel dat de Junior L van mijn dochter groter is dan mijn S. Iets klopt hier niet… Maar dat is geen ramp. De douches waren goed verzorgd, er stonden heel veel kacheltjes en vuurtonnen op het terrein, dus niemand hoefde het echt koud te hebben.

De kleedkamers waren dit keer weer op het Down Under terrein, maar niet in het zand en redelijk warm. Natuurlijk hielp het doorgebroken zonnetje ook, maar ik vond alles super goed verzorgd. Beter dan bij Strong Viking in Wijchen in elk geval.

Iedereen is SUPERVRIENDELIJK!

We hebben genoten en het is goed te zien dat Down Under steeds meer groeit in de rol van Obstacle Run entertainer. Wij zullen er dan ook alles aan doen om deze ontwikkeling te steunen en steeds onze visie te delen, zodat anderen weten dat deze run echt de moeite waard is. In de omgeving van Utrecht zijn niet echt veel mogelijkheden tot Obstacle Runs, dus wat mij betreft mag deze run echt wel wat meer credits krijgen.

Wij zijn er volgende keer in elk geval weer, tot dan!!!