Nu ik eindelijk weer kan lopen en zitten zonder een zucht of kreun uit te slaan is daar de tijd om mijn ervaringen van de Polar Bear Trail eens op papier te zetten.

Deze trail was mijn 2^e trail, de eerste liep ik in Nijmegen, maar deze was 2 keer zo ver. Was ik bij de eerste trail al bijna doodgegaan, ik wilde er toch nog een schepje bovenop doen.

Omdat de afstand Utrecht-Limburg (België) aanzienlijk is, ik al om 11 uur in de ochtend zou starten èn mijn man en dochters het vaak leuk vinden om te komen supporteren, leek het me een puik plan er een weekendje Limburg van de maken.

Een huisje bij Landal Vaals was dan ook snel geboekt, absoluut geen straf wat langer te moeten vertoeven in deze prachtige omgeving.

Vrijdagavond kwamen we aan, regen, regen, regen, maar nog altijd niet koud, het winterse weer en de sneeuw van de week ervoor waren helaas verdwenen, dit zou geen witte trail worden, maar een bad vol blubber. No problem, ik ben niet vies van een beetje modder, zoals jullie inmiddels al weten.

Op zaterdag waren we een beetje aan het lanterfanten. Kinderen in het zwembad, ik de benen een beetje sparen, man wat badderen, sauna’en  en zonnebanken (luxe huisje) en verder zo min mogelijk. ’s Avonds lekker uit eten met veel vlees en ander lekkers, ik spaarde mijn energie voor zondag en propte me vol met energie. Dat en gewoon omdat het heerlijk eten was.

Zondag was het dan zover. Het was absoluut niet koud, wel behoorlijk nevelig. Ik hoopte dat het zou optrekken, want ik kwam natuurlijk niet helemaal naar België om van de mist te genieten, dan had ik wel thuis kunnen blijven, daar hebben we ook rotweer.

Nadat ik mijn startnummer had opgehaald, mijn chip aan mijn schoen had bevestigd en nog een keer naar de dixi was geweest (ehw ehw ehw), zei ik gedag tegen mijn man en kinderen en begaf me naar de Start.

Mijn gezin ging foto’s maken en zodra wij op weg waren zouden zij lekker gaan Geocachen. Zo had ieder wat leuks die dag. De start van de 14 kilometer was om 11 uur, die van de 22 kilometer 3 kwartier daarna.

Om iets voor 11 werd nog even kort besproken hoe de start zou gaan, eerst een stukje naar beneden, dan weer omhoog en dan via het dorp de weilanden in. En toen was het zover, daar gingen we! Ik zwaaide nog even naar mijn man en kinderen en begon aan mijn 14 kilometer lange trail door de bossen van Voeren.

Het begin was niet al te zwaar, er was wel hier en daar helling, maar niet van noemenswaardige zwaarte. Al heel snel liep ik in de Gulp te spetteren.

3 Kilometer waren we al op weg dus. Ik moet zeggen dat de route erg mooi was en geleidelijk aan al wat pittiger werd. Sowieso zou deze afstand een uitdaging voor me worden omdat ik normaal gesproken maximaal 10 kilometer loop. Zeker toen we eenmaal door een geultje ongeveer loodrecht omhoog moesten ploeteren had ik het best wel even zwaar.

En het waren niet alleen de stijgingen die een aanslag pleegden op mijn benen, het open veld waar we langs en door liepen en waar mijn voeten tot mijn enkels in de modder werden gezogen waren ongelooflijk uitputtend.

Vooral de laatste kilometer voor de verzorgpost vond ik echt enorm zuigen, letterlijk en figuurlijk. Toen ik eenmaal daar aankwam was ik echt toe aan een koekje en wat water.

Rustig liep ik van daar verder richting finish die nu nog maar 3,5 kilometer weg was. Ik moest er echt niet aan denken dat je dan nog eens 11 kilometer zou moeten sloempen.

Echt petje af voor de 22 kilometer lopers dus! Ik vond dit echt al zwaar genoeg. Het laatste stuk was nog steeds zwaar, maar dit kwam vooral omdat mijn benen echt zo ontzettend moe waren.

De stukken vlak en omlaag, dat ging allemaal nog wel, maar elk millimetertje stijging was me teveel. Ik kon slechts nog stapvoets omhoog. Helemaal niet erg, want ik had met mezelf afgesproken er vooral niet te moeilijk over te doen als het even niet zo makkelijk zou gaan, zolang ik maar niet opgaf!

Het laatste stuk voor de finish had ik de spirit weer helemaal te pakken. Ik ben er bijna, ik ben er bijna! Maar nog niet helemaal. Mijn God, denderde ik zo even nog de heuvel af, voor de finish moest ik omhoog. Echt nog maar een paar meter hoor, normaal gesproken lach je er om en loop je het desnoods op je wenkbrauwen. Nou… Ik kwam gewoon niet meer omhoog. Mijn hoofd zei GAAN! Mijn benen zeiden DOOD. Ik kon mijn ene been niet meer voor het andere krijgen.

Mijn man en kinderen stonden me aan te moedigen bij de finish, oh ik wilde zo graag, half kreupelend, kruipend, struikelend, liep ik op ze af. Mijn man stond te filmen en ja, ik wilde nog wel een beetje fatsoenlijk finishen en een kek filmpje over houden aan dit spektakel. Nou forget it, dat zat er echt niet meer in. Ze moesten me nog net niet dragen, maar de finish was mij net 10 meter te ver.

Ja, ik kwam er. En ook nog in de tijd die ik als richttijd had gesteld voor mezelf. Tering, wat voelde ik me ontzettend sterk en trots. En helemaal gesloopt. Ik kon geen stap meer zetten. En toen moest ik dus nog een halve kilometer terug naar de auto…

Wonder boven wonder ging dat verrassend makkelijk. Hoe snel je lichaam weer ergens wat kracht vandaan haalt, ik kan er niet over uit. Met de auto gingen we terug naar ons huisje in park Hoog Vaals, waar ik eerst even uitgebreid ging lunchen en daarna sprong ik zo snel mogelijk in bad. Een ware weldaad voor mijn vermoeide beentjes. Volgens mij heb ik wel een uur liggen weken voor ik me weer een beetje mens voelde.

Zo’n huisje is echt aan te raden, als je meteen na zo’n run 2 uur in de auto moet stinkend naar blubber lijkt me dat echt helemaal niks. Wij hebben rustig alles ingepakt en vertrokken rond een uur of 5. Onderweg gingen we even flink bunkeren bij de Burger King (ik had 1100 calorieën verbrand met de trail). 2 Uurtjes later waren we thuis en kon ik heerlijk nagenieten van mijn Limburgs/Belgisch avontuur.

Nu bijna 2 weken later kan ik de balans opmaken. Wat een fantastische trail was dat. Ik vond het zo geweldig dat ik me meteen heb ingeschreven voor volgend jaar. Wel heb ik goed kunnen merken dat mijn lichaam echt nog niet toe was aan deze afstand en al helemaal niet in trailvorm. Mijn heupen zijn ruim anderhalve week later nog niet helemaal hersteld en ik heb superveel last van mijn kuiten gehad. De klachten die ik heb horen echt bij overbelasting, dus ik heb even een tandje terug moeten schakelen.

Geen probleem, in ieder geval niet iets dat niet met betere training kan worden opgelost. Dat zal me geenszins weerhouden de trail weer te lopen, maar nu weet ik wel waar ik nog training voor nodig heb. Dit is in elk geval een mooie trail, goed opgezet, alles mooi georganiseerd in een prachtig gebied. Niet erg geschikt als eerste trail en zelfs, in mijn geval, niet echt als tweede, maar met training en kilometers in de benen een hele mooie ervaring om als trailrunner in je boekje te schrijven!

Helaas zit ik niet uitgebreid in de aftermovie (ik schiet voorbij in 0:50), maar ik wil jullie het prachtige filmpje toch niet onthouden.