Afgelopen zaterdag was het zover, mijn looppartner Laurens en ik reden naar Bosgebied de Vloeten in Brabant om daar een stukje te gaan rennen. Gek genoeg waren we niet de enige die dat plan hadden en zagen we, hoe dichter we in de buurt kwamen, overal waarschuwingen dat er Zombies zouden zijn. Nou, wij zijn niet bang uitgevallen, dus we gingen toch.

Wij gingen voor de afstand van 10 kilometer (je kunt ook 5 km lopen) waarbij we een fun & obstakelparcours zouden afleggen, waaronder een hoge toren, hooibalen, donkere hutten, monkeybars, touwen en natuurlijk als extra funfactor: Overal loop je ‘bloeddorstige’ zombies tegen het lijf! Je kunt meedoen als loper, loper/zombie of enkel zombie. En je kunt ervan uitgaan dat je na transformatie in een zombie onherkenbaar bent voor de levenden!

Bij aankomst is meteen duidelijk waar we naartoe moeten. De bewegwijzering is prima en het parkeren is weliswaar een beetje zoeken, maar niet heel moeilijk en bovendien gratis. Nadat we ons barrel in de berm hebben achtergelaten en onze tas hebben gepakt is het ongeveer 500 meter lopen naar het evenementsterrein, waar mensen en zombies door elkaar heen lopen.

Er klinkt lekkere muziek, er staan picknicktafels dichtbij een keet met smoothiebar en andere hapjes, een groep is bezig met de opwarming, overal is duidelijk aangegeven hoe en wat en binnen een paar minuten hebben we onze startnummers en riem met linten en kunnen we omkleden, mannen en vrouwen hebben netjes hun eigen ruimte. Na het omkleden kunnen de tassen ingeleverd worden, die later weer kunnen worden opgehaald met je startnummer.

Wij zijn veel te vroeg, want onze starttijd is pas tegen half 4, maar op ons verzoek mogen we ook eerder starten. Elke 10 minuten vertrekt er een groep en daarom kunnen wij mee met groep G in plaats van te wachten op groep M. Helemaal top dat dat kan! Wel wordt ons verteld dat we maar 1 keer een rondje mogen (ja duh!), we zien er blijkbaar heel fit en potig uit. En dat voor, gok ik, zo’n beetje de oudste deelnemer in het veld met mijn 44 jaar…

We doen dus onze startnummers op en riemen om. Deze riem is onze levenslijn. Aan een klittenband riem zitten 3 rode vlaggen geniet. Deze moet je proberen de hele afstand in je bezit te houden (zonder ze te verstoppen natuurlijk!) en als dat lukt met 1, 2 of 3 vlaggen ben je “Survivor”, als dat niet lukt ben je “Infected”. Als de zombies echt waren zou je echt morsdood zijn… Gelukkig krijg je gedurende de race ook mogelijkheden genoeg om verloren levens terug te winnen, zodat je je kansen zelf in de hand hebt.

Tijd om te gaan…

Als de starttijd voor onze groep bijna begint wordt de warming-up gestart. Ik doe nooit mee aan warming-ups, omdat ik dat normaal gesproken ook nooit doe als ik ga lopen. Ik vind het persoonlijk een slecht idee om een race te beginnen met je hartslag op maximaal, wat met deze (en de meeste) warming-up echt wel het geval is. Op de grond, staan, springen, de meesten zijn al moe en dan moeten ze nog beginnen. We zijn met ongeveer 50 man (en vrouw natuurlijk) en de meesten zijn behoorlijk fanatiek, dat belooft wat.

We worden een witte tent ingeloodst, je zou bijna denken dat we nu al ontsmet gaan worden. Er wordt een filmpje gestart met wat ‘huisregels’; wees lief voor de zombies, ze waren ook ooit mens, kijk goed uit en vooral REN VOOR JE LEVEN! We tellen af van 10 tot 0 en dan rennen we het parcours op. Dit gaat meteen zo hard, dat er van de hele groep van 50 maar zo’n 10 bij de toren aankomen terwijl de rest nog bijna bij de start is.

We klimmen de trappen op en gaan op onze knieën weer naar beneden, dit is nu al leuk. We rennen meteen door naar de hooibalen en begrijpen nu ook waarom de rest zo fanatiek is, wij zijn de enigen die de afslag 10 km nemen, de rest loopt de 5. Ineens lopen we dus nog maar met zijn tweeën en nergens een zombie te bekennen. In het begin hebben we er nog een paar gezien, maar de meesten zagen we al op het 5 km parcours staan. Begrijpelijk, daar lopen toch de meeste mensen.

Het is een mooi gebied met hier en daar wat modder, het is wel behoorlijk droog gebleven de afgelopen tijd en dat is best een verademing na al de modder die ik de laatste tijd heb gezien.

Op de 10 kilometer is het vooral veel lopen en dat is door de boslucht best pittig. Dit zal vanzelfsprekend niet voor iedereen gelden, maar als persoon met astma heb ik altijd veel moeite met dennen en daarvan staan er hier behoorlijk wat. Daarbij is de lucht droog, maar het bos vochtig en ook dat maakt het ademhalen wat lastig. Het begintempo hou ik dus niet vol, maar dat geeft niet want we komen vooral voor de fun.

Op het gemakje lopen we in een lekker tempo door het bos en komen bij een monkeybar. Hierop heb ik afgelopen tijd best wat getraind en ik ben heel benieuwd of ik überhaupt kan blijven hangen. Superblij ben ik als ik 7 van de 10 bars afleg en pas dan moet loslaten. Oké, het kan nog steeds beter, maar hé, ik doe dit nog maar kort.

We wurmen ons door autobanden, klimmen in touwen (ahum, ik niet, ik klim en klim en klim, maar hang uiteindelijk nog steeds onderaan), klimmen in autobanden en netten, er zijn veel hoge hindernissen, die misschien voor veel mensen niet al te moeilijk zijn, maar je moet er evengoed wel bij uitkijken en als je bang bent voor hoogte is het wel degelijk een uitdaging.

Ik heb met al die klimtoestellen geen enkele moeite. Waar ik wel moeizaam doorheen kom is het zakkendraagstuk. Deze zandzakken zijn niet alleen zwaar, maar ook gewoon nergens vast te pakken en als je dan een paar jaar geleden plat op bed lag met een gebroken rug omdat je een t-shirtje van de grond raapte (ja echt dus), dan ben je wel huiverig om die zak van een kilo of 30 van de grond op je rug te tillen.

Toch wilde ik niet onderdoen voor Laurens, die dat ding tilde alsof het een stofje was. Dus hij legde de zak op mijn schouder en daar ging ik. Het ding was eerst superzwaar, maar hé, gelukkig ging het steeds makkelijker. Toen ik hem weer op de grond zette na mijn rondje snapte ik waarom: Dat ding was onderweg aardig leeggelopen. Toch vind ik dit wel een verbeterpunt, voor veel vrouwen of mensen met een beperking zijn die zakken gewoon toch echt te zwaar.

Maar goed, we waren er door en dat voelde goed. Ook tof was hierna de paintballbeschieting waar wij heelhuids doorheen kwamen, zodat we weer een leven terug kregen. Wij hadden inmiddels al aardig wat zombies gezien, dus waren best blij met dat extra leventje.

Wat ik echt echt echt eng vond was de donkere tent. Eén zombie, die bij leven ongetwijfeld best knap was geweest, stond met een bijl in zijn handen op wacht, één lijk lag half onder de auto, een ander hing in de boom en voor ons geen andere route dan dwars door een donkere tent van zwarte doeken. Met kloppend hart loop je naar binnen, de rook maakt het slechte zicht nog slechter en terwijl je weet dat er elk moment een zombie kan verschijnen gebeurt er helemaal niks.

Dan net op het moment dat je hartslag iets begint te vertragen en je bijna weer aan de andere kant buiten staat springt er een zombie voor je en schrik je je werkelijk helemaal de teeeeeeeeeeeeering en weet je niet hoe snel je naar buiten moet rennen terwijl je denk Wie schreeuwt daar zo? OMG dat ben Ik! Wat een spanning, gewoon Killing!!!

Wij zien allerlei zombies in alle soorten en maten, maar waar we soms 2 kilometer geen zombies tegenkwamen staan er later wel 20 tot 30 bij elkaar. Wat mijn betreft zou dat op de 10 km echt beter verdeeld mogen zijn. Ook de onderlinge afstemming zou beter kunnen. Wij waren maar met 2 lopers. Als je dan 20 zombies tegen komt die allemaal op je lintje afduiken en er is geen enkele afleiding, dan ben je al snel lintjes kwijt. Dat is natuurlijk met een groep van 10  man heel anders.

Gek genoeg vond ik de engste zombies de kinderen. Van die schatjes van jongetjes en meisjes die daar stil op het pad staan en je vertederen tot ze je doods aankijken. Sjonge, wat zijn die kinderen goed! Je moet wel lief blijven en dat is niet altijd makkelijk, want je menselijk gevoel is om je te verdedigen tegen alles wat aanvalt. De kleintjes werden door ons natuurlijk wel ontzien, maar helaas waren zij nog fanatieker dan de grote zombies en dus waren we hier al snel bijna levenloos.

Gelukkig kregen we er snel weer eentje bij na een klimobstakel, waar ik naar een vinger mocht grabbelen in een slijmerige bak spaghetti, want hierna moesten we nog door een nucleaire zone en daar hadden de zombies het echt serieus op onze levens voorzien. Zombies met blikjes uit hun voorhoofd of baby’s uit hun buik, of darmen, of hart en longen, net als je denkt dat je het ergste gehad hebt springt er weer eentje uit de struiken en schrik je je een hartaanval.

We kruipen onder graven door, klimmen over muurtjes (nou ja, ik liep er vol tegenaan en dat was het dan wel…), kruipen op onze knieën onder de grond, lopen door een meter schuim. Dat was echt lachwekkend, Laurens bleef gewoon droog, maar ik (liep met blote benen) zat werkelijk tot mijn nek onder het schuim en dat bleef ook gewoon kleven in de volgende kilometer.

Inmiddels waren we echt wel moe. Ik zie her en der beschreven dat dit een ‘makkelijke obstakelrun is’, nou, ik vond het behoorlijk zwaar. Je loopt de hele tijd in wisselende tempo’s, je moet voortdurend op je hoede zijn, je moet goed nadenken wat je doet, je moet uitkijken dat je je niet verstapt, het was best warm, maar na een uurtje werd het echt wel koud in het bos, je moet veel klimmen en kruipen.

Oké er is geen water en modder, maar persoonlijk vind ik zulke races makkelijker dan dit. Misschien is dat ook omdat dit mijn allereerste 10 kilometer is… nooit eerder liep ik in een race zover, laat staan ook nog eens een obstaclecourse. Maar goed, ik wil dus de indruk weghalen dat dit een makkie is en dat iedereen dit wel kan, want ik ben zelf van mening dat dat absoluut niet het geval is.

We ontmoeten nog wat zombies die tot op het bot verkleumd zijn. Wat een bikkels. Eerst zelf het parcours lopen en dan nog eens als zombie aan de slag, je moet het maar kunnen. Echt geweldig al deze vrijwilligers die dit allemaal belangeloos doen en het zo voor de lopers echt een fun race maken! Heel erg bedankt! We kletsen een beetje en ondertussen klim ik nog over een bandenrek, hoppa, ik krijg nog een lintje. Joehoe, nu heb ik er 2, dus ik ga het wel redden.

We lopen en lopen en moeten nog hier en daar door wat banden. Dan zien we de weg naar de finish en horen de muziek. Godzijdank, we zijn er… Nou… dat… denk… je. Godsamme nog aan toe zeg, eerst onder dat net door. Daarna klim ik in een rits banden en op de een of andere manier lukt het me maar net om bovenaan te komen. Nadat ik me eindelijk over de balk geworsteld heb laat ik me aan de andere kant in het touwennet vallen en dat was dom!

Ik lig als een vis op het droge te spartelen en kom niet meer overeind. Ik heb er de kracht niet meer voor. Man man man, wat ben ik moe. Ik krijg enorm de slappe lach terwijl ik als een soort paling door het net kruip en aan de kant piest een man bijna in zijn broek van de lach als hij mij zo bezig ziet. Eindelijk na een hoop gewurm en gekruip ben ik aanbeland bij de houten wand die mij van de finish scheidt.

Help!!! Ik heb geen idee meer hoe ik daar ooit overheen kom. Ik kan gewoon niet meer op mijn benen staan zo moe ben ik. Hé wacht eens… Er zit een spleet onder. Zou het kunnen? Ik ben tenslotte wel flink afgevallen.

En jawel, met een beetje moeite lukt het mij om me onder de wand door te persen. Het is duidelijk, alleen de sterken en dunnen overwinnen hahahaha. Ik strompel over de finish waar ik me als herboren voel zodra ik de “Survivor” medaille omgehangen krijgt. Yessssssssss, ik heb het overleefd. Ook Laurens heeft het overleefd, dus hij mocht gelukkig weer mee naar huis met me.

Helemaal fantastisch vond ik het!

Pluspunten:

• Enorm veel zombies die echt vakkundig gegrimeerd zijn
• Heel erg mooi gebied om in te lopen
• Prachtige attributen en obstakels
• Uitdagende obstakels
• Vreselijk aardige vrijwilligers
• Alles duidelijk en netjes opgezet
• Voldoende toiletten en nette kleedruimtes
• Er is eten en drinken te koop
• Fijne deelnameprijs van 32,50
• Toffe medaille, vooral ook de 2 verschillende versies

Verbeterpunten:

• Zorg dat alles bij de 10 kilometer ook wat evenwichtiger verdeeld is
• Reken niets voor de garderobe en doe dit gewoon in de prijs
• Als astmapatiënt had ik toch echt wel last van de hoeveelheid gebruikte rook, vooral bij de start lag ik al bijna plat
• Er zouden toch wel wat mensen mogen staan bij de hoge obstakels voor het geval er iets misgaat
• Dat gezonde voer is best handig, maar ik eet altijd al gezond. Nu had ik gewoon zin in een bak patat!
• De zandzakken mogen wel in meerdere formaten gemaakt worden
• Sommige zombies zijn wel erg agressief!

Ik ga de ZombieRush zeker aanbevelen bij anderen en ben ook van plan om volgend jaar terug te komen. Vond het een hele leuke run, die wat mij betreft voldoende inspannend was voor de zondagmiddag.

Alle medewerkers en vrijwilligers van harte bedankt voor dit topevenement!