Afgelopen weekend was ik present bij de Vrouwentriathlon in Utrecht, waar ik voor het eerst een triatlon in de vorm van een 1/16 (sprint) triatlon zou gaan afleggen. Hier op www.runeatrelaxrepeat.com doe ik verslag van deze wedstrijd en mijn ervaringen.

Ontvangst

Het was de 5^e editie in Utrecht aan de rand van de Haarrijnse Plas van de Vrouwentriathlon.

De 8 dames van Vrouwentriathlon.nl doen fantastisch werk. Ze zijn zelf actief of actief geweest in de triatlonsport en doen er nu alles aan de sport bij meer sporters op het netvlies te krijgen en met succes.

Op 3 locaties zijn nu jaarlijks triatlons met afstanden 1/8 en 1/16 en ik deed dus mee aan de 1/16 in Utrecht.

Het is duidelijk dat één en ander is georganiseerd door vrouwen, want geen enkel moment hoef je je als slecht oriënterend wezen af te vragen waar je moet zijn of welke kant je op moet. Bij de ontvangst is meteen al duidelijk vanaf het parkeerterrein welke kant je op moet om je startnummer af te halen.

Dit is voor mij een grote geruststelling. Onder normale omstandigheden heb ik geen enkel probleem met richting, maar bij wedstrijdspanning kan ik zonder aarzelen linea recta de verkeerde kant oplopen. Zelfs als iedereen duidelijk de andere kant op gaat. Dus een geruststelling om te zien dat die kans hier drastisch verkleind wordt in de vorm van pijlen en bordjes.

Het afhalen van de startnummers is goed geregeld. Ook de fietscheck verloopt soepeltjes. Ik heb nog tijd voor een kop koffie.

Het is sowieso erg rustig nog omdat ik erg vroeg aanwezig ben (half 9 en de start is om 10 uur…), maar later blijkt ook dat maar liefst 11 vrouwen het vandaag toch echt niet op konden brengen om aan de start te verschijnen.

De watertemperatuur van 17,5 graad heeft een zesde van het deelnemersveld weggevaagd en zo starten we vandaag met 48 vrouwen op de 1/16 triathlon.

Starten

Na een lekkere muzikale warming up en een korte briefing is het toch echt tijd het koud water in te gaan. Het is even doorbijten, maar al met al valt het me nog erg mee. Ik heb een shorty aan (wetsuit met korte mouwen en pijpen) en het koudste is het moment dat dat ding vanaf mijn kruis begint vol te lopen. Als dat eenmaal gebeurd is begint het al snel aangenaam aan te voelen.

Zwemmen

Het zwemtraject is aangepast omdat de wisselzone is verplaatst. Het heeft de vorige dag zo ontzettend geregend (waar ik in stond tijdens de Pyramide Duathlon in Austerlitz) dat het geplande wisselveld compleet is ondergelopen, de organisatie voelde zich dus genoodzaakt alles op te schuiven richting Key West. Geen probleem, aangezien de uitleg tijdens de briefing duidelijk genoeg is.

Stukje zwemmen langs de lijn met gele bollen, water uit, stukje strand, water weer in, boeien rechts houden en langs de lijn met gele bollen weer terug. Klinkt simpel, was het ook, maar godsamme nog aan toe wat was het afzien voor mij.

Vanaf dat het startschot klonk zwom ik ongeveer 10 lekkere slagen, daarna kwam ik in een soort golfslagbad van de zwemmers voor me, raakte ik zwemmers achter me wat ik erg vervelend voor hen vond waardoor ik ging inhouden en op slag voelde ik me compleet leeggezogen. Ik had het mentaal niet koud, maar mijn lichaam dacht daar duidelijk anders over.

Ik voelde me alsof ik geen 10 maar wel al 1000 meter gezwommen had en ik had er nog 240 voor de boeg. Als ik nu dat eerste strandje maar zou halen, dan… Sjonge wat was dat zwaar en koud en ik zag niks en ik was zo ongeveer 70^e van de 50 deelnemers.

Even was ik bang dat ik werkelijk zou verdrinken. Ik had wel geïnhaleerd met mijn disc voor inspanningsastma, ik deed wel ‘bubble bubble’, maar het hielp allemaal geen zak, ik moest ploeteren om boven te blijven en dat er überhaupt nog water in de Haarrijnse Plas zat nadat ik klaar was, is echt een wonder. Ik heb het halve meer leeggedronken en dat lag niet echt heel lekker op de maag.

Mijn bril besloeg de hele tijd, alhoewel je met goede bril ook niks zag. Het water was bruin en bleef bruin. Het strandje tussendoor was mijn redding. Ik had er toen de helft opzitten en ik ben nog nooit zoooooo moe geweest. Zo rustig mogelijk ben ik het strandje opgelopen, rustig ademen, mijn adem vinden, mezelf oppeppen en toen weer het water in.

Nu voelde ik me iets rustiger en heb ik zonder al te veel paniek het tweede stuk kunnen zwemmen. Snel was ik niet, maar ik was al lang blij dat ik boven water bleef. Andere vrouwen moeten wel gedacht hebben dat ze achtervolgd werden door een vrachtschip ofzo, want manman, wat maakte ik een herrie. Zucht hijgggggggggg zucht hijggggggggg. Maar het maakt niet uit wat je doet of hoe je het doet, als je het maar niet opgeeft! En opgeven is wat mij betreft geen optie.

Wisselzone 1

En eindelijk voelde ik dan weer vaste bodem onder mijn voeten en kon ik me storten op wat ik wel kan, namelijk lopen en fietsen. Volkomen gevuld met hernieuwde energie van het idee alleen al rende ik het strand op richting de wisselzone, op weg naar mijn fiets.

Ik kreeg mijn wetsuit makkelijk uit en mijn schoenen goed aan. Het wisselen ging dus allemaal goed, alhoewel ik hier zeker wel 3 minuten verprutst heb met het proberen aan te trekken van mijn handschoenen.

Toen ik aankwam stonden alle fietsen en zo ongeveer nog, toen ik eindelijk vertrok stonden er nog maar een stuk of 4 fietsen in het rek.

Dit is iets wat een eventuele volgende keer dus echt wel beter kan. Dan zou ik de handschoenen gewoon laten zitten, die heb je echt niet per se nodig.

Fietsen

Eenmaal op de fiets kwam ik helemaal in mijn element. Ik fiets nog maar heel kort en toch voelde het alsof ik dit altijd al gedaan had. Het was een geweldig parcours dat door de vrijwilligers goed werd geregeld.

Op wat skeeleraars en hardlopers na hield iedereen goed rekening met het feit dat er een wedstrijd bezig was. Af en toe moest ik dus wel hard schreeuwen dat iemand aan de kant moest, maar al met al kon ik goed op snelheid komen en blijven.

Schreeuwen geeft mij als Touretter alleen maar kracht, dus eigenlijk moet ik de mensen die in de weg liepen/reden dankbaar zijn. Op de een of andere manier had ik wel het hele stuk wind tegen, maar dat kon me niet echt deren. Op mijn top reed ik 38,7 kilometer per uur en in mijn geval is dat echt een topprestatie. Hierdoor heb ik ook nog een stuk of 3 deelneemsters in kunnen halen.

Wisselzone 2

De tweede wisselzone ging echt fantastisch. Ik was alleen wat traag met het afstappen van de fiets en het weer ophangen aan het rek, dat wijt ik dan maar aan mijn korte racefiets ervaring. Verder was het schoenen uit, schoenen aan, gaan! Ik heb in de 2e wisselzone zelf niets gedaan wat ik voor mijn gevoel volgende keer sneller zou kunnen doen op het fietsgebeuren na. Maar dat is een kwestie van ervaring.

Lopen

En toen was het tijd om te gaan hardlopen. Dat wat ik het langste doe, het beste doe (normaal gesproken) en ook de sport waarmee dit hele gebeuren is begonnen. Was ik niet gaan hardlopen met Evy anderhalf jaar geleden, zou ik nu nooit meegedaan hebben aan een triatlon.

Maar dat viel nog niet mee. Omdat ik als een bezetene had gefietst en toch echt veel energie was verloren met dat zwemgedoe, was ik nu echt wel moe. Normaal gesproken loop ik ook op muziek en als klap op de vuurpijl had ik mijn sporthorloge aan mijn fietsstuur laten hangen. Ik had dus geen enkele richtlijn en ook geen benul hoe hard ik nu eigenlijk ging.

Dan kun je maar een ding doen: Zo hard mogelijk lopen en pas stoppen als je niet meer kunt. Ik moest 2 grote rondes lopen, zodat ik in totaal zo rond de 3 kilometer zou lopen. De eerste ronde viel me vies tegen. Mijn benen waren gevuld met pudding, mijn ademhaling was nu echt slecht. Ik moet dringend een afspraak maken met mijn huisarts over mijn astma, want 1 ding is me wel duidelijk; ik red het niet meer met mijn discje met pufjes.

Dus af en toe stukje snelwandelen tot ik weer wat kon ademen, dan weer verder tot het volgende struikelblok en zo maar door. Pas de tweede ronde kwam ik een beetje in mijn ritme en was ik gewoon lekker aan het lopen. Daar heb ik dan ook nog eens een stuk of 5 dames ingehaald.

Eind in zicht

Voor ik het wist was de finish al in zicht en trok ik nog een eindsprintje. Ik weet niet wat ik het meest was, trots, blij of opgelucht, of misschien wel alle drie tegelijk. Ik voelde me echt wel heel trots dat ik het helemaal had afgerond, terwijl ik het eigenlijk na 10 meter zwemmen al voor gezien wilde houden.

Ik ga dit zeker nog een keer doen, alhoewel ik nog veel heb om aan te werken. Zwemmen oefen, fietsen oefenen, lopen nog verbeteren en zeker mijn ademhaling na laten kijken. Maar dat maakt allemaal niet uit, het is mooi als je nog iets heb om aan te werken.

De triatlon was sowieso niet te winnen voor ons ‘gewone’ 40+ vrouwen. Er deden veel 16+ dames mee, jonger is gewoon sterker en fitter en de winnares Brenda Zwarthoed is een ster op de triatlon, die deed dit gewoon even als training tussendoor. Als je zo’n gespierde vrouw in een suit van de Nederlandse equipe ziet aankomen, dan weet je meteen als dat jij geen schijn van kans maakt. Zelfs niet als je, in tegenstelling tot mijzelf, wel heel goed bent.

Dat geeft niet, ik besef me dat ik niet moet willen winnen, maar toch ben ik er wel competitief genoeg voor. En in elk geval heb ik gewonnen van mezelf, de dames die achter me bleven en alle dames die niet eens kwamen opdagen! 38^e Van de 59, in 49 minuten (ik had een uur als richttijd) zonder opgeven. Ik had het beter, maar vooral ook stukken slechter kunnen doen.