Het overkomt de besten van ons; ondanks dat het heel eenvoudig is om je loopschoenen aan te trekken en je veters te strikken, is het soms nog makkelijker om gewoon maar je sloffen aan te doen en niet te gaan lopen.

En voor je het weer heb je een ‘gezondheidsverlof’. Hoe geweldig is het niet om lekker met een filmpje op de bank te hangen zonder je te bekommeren over dat loopje dat je nog ‘moet’ doen.

Heerlijk om gewoon even niet aan je dieet te denken en een vette hap te halen of pizza te bestellen.

Voor je het weet kent de pizzabezorger je bij je voornaam, volg jij de stomste soaps en ben je volledig uit je training.

Je begint zachtjesaan te hijgen als je eens hard de trap op moet rennen en de gedachte aan hardlopen beangstigt je behoorlijk. Je bent er klaar mee, je was zo goed bezig, dus jawel, daar ga je weer. Zo erg kan het toch niet zijn? En dan de gedachten die komen…

Voor je gaat lopen bijvoorbeeld;

Hoog tijd om het te bekennen aan mezelf, ik ben een slappeling, maar nu is het genoeg! Ik heb al een tijdje niet echt serieus getraind, terwijl ik bezig was met het trainen voor een marathon.

Hoelang geleden is dat, een paar weekjes. Oh nee, toch al een paar maanden, misschien wel een jaar geleden. Oh my God, als dit nog maar goed komt.

Maar ja, de winter hè, en daarna te nat, en toen te warm en sjonge, tja, ik zit wel smoesjes voor mezelf te maken. En dat terwijl ik zo hou van lopen. NU is het klaar, ik begin weer. Ik heb mijn schoenen nog staan.

Oh wat zitten ze geweldig. Dit wordt fantastisch, mijn schoenen en ik, wij gaan samen weer gouden tijden tegemoet, misschien lopen we wel een PR-etje.

Oké, schoenen gestrikt, flesje water gevuld, Play list geüpdatet tot in de perfectie, jaaaaa, ik voel de runners High nu al eerlijk gezegd.

Hoe kan ik zolang gewacht hebben, ik weet toch hoe fantastisch het voelt. Jep, I’m baaaaaaaaaaaaaaack!

Tijdens het lopen;

Oh My GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOD, hijgggggggggggggg. Hoe kan dit nu zo moeilijk zijn. Zet gewoon je ene voet voor de andere, zo moeilijk is dat toch niet. Zeker niet moeilijker dan wandelen.

Kom op stumper, rennen met je donder. Sneller, let niet op die steken, die kramp, ja natuurlijk doen mijn benen zeer. Sjonge, waardeloze toestand.

Ik heb al zo’n end gelopen, logisch dat ik moe ben, even op mijn klokje kijken. Waaaaaaaaaaaaat??? 4 Minuten??? Het voelt alsof ik al een eeuwigheid bezig ben.

Jezus, ik zweet me helemaal kapot. En mijn knieën, alles doet zeer, dat moet ik straks echt even googlen, misschien is er wel iets ernstig mis met me. Doe ik straks als ik thuis kom. Als ik het haal…

Waarom heb ik het in Godsnaam zo ver laten komen. Al die keren dat ik de sportschool oversloeg, niet meer ging lopen, mezelf volpropte met Ben & Jerry’s. Hmmmm Ben & Jerry’s.

Volgens mij heb ik nog een restje in de vriezer staan…

Tegen het einde;

Dit.

 

Is.

 

Zo.

 

Zwaar.

 

Oh, wat een mooie tight heeft dat meisje aan, ik hou er van. Hé wacht eens even… volgens mij heb ik die al eerder gezien.

Oh nee, je meent het, heeft ze me nou TWEE KEER ingehaald???

Oké, eindelijk beetje tempo, nog een klein stukje verder. Dat zou niet zo’n probleem zijn als mijn benen niet van beton waren.

Wat zeg ik, in beton gegoten. Het is alsof ik door de stroop loop, tot mijn oksels, met mijn voeten in cement.

Whoooooooojoooooo, ik ben er bijna, ik zie mijn huis! Oh God, laat me alstublieft niet hallucineren…

Na het lopen;

Yesssssssssssssssssss, I did it!!! Kijk naar dit goddelijke lichaam, ja jij en jij en jij. Ik ben een hardloperrrrrrrrrr whoop whoop. Ik kan het nog.

Even kijken naar mijn tijd… Shit mijn GPS doet het blijkbaar niet goed, volgens mij sporthorloge heb ik maar 3 kilometer gelopen, ik weet zeker dat het eerder 15 kilometer was!

En ik voel me trouwens best goed. Dat was nog niet zo slecht. Ik dacht dat ik het heel zwaar zou krijgen, veel pijn zou hebben, maar dat valt me alles mee.

Ik heb nu al zin in morgen, misschien kan ik dan nog een stukje verder.

De volgende ochtend;

Auwwwwwwwwwwwwwwwwwwww Auwwwwwwwwwwwwww Auwwwww.