Een stad die roze is van de vrouwen in roze hardloopkleding, roze schoenen, roze petjes en zelfs roze haren. De Goden worden er blijkbaar niet echt vrolijk van, want de regen valt met bakken uit de lucht. Op de straten vormen zich grote diepe plassen en de een na de andere paraplu blokkeert je zicht (of steekt bijna je oog uit).

Onder die stortbui staan mijn dochter en ik al rap doorweekt en verkleumd te wachten op de start van onze wedstrijd; De Brooks Ladies Run voor Moeders en Dochters in Utrecht. Wat is het ineens koud zeg en het is nog wel officieel zomer vandaag. Blijkbaar heeft iemand daarboven de verkeerde knop ingedrukt.

Dat mag de pret echter niet drukken want we hebben er zin in. Voor mijn dochter is het haar allereerste wedstrijd hardlopen, voor mij de eerste keer dat ik met mijn dochter ga lopen.

Vorige week heb ik ons in een opwelling ingeschreven, want af en toe moet je gewoon eens zomaar spontaan iets doen en daarvan is dit dus het resultaat.

Het startvak staat behoorlijk vol, heel veel moeder, heel veel dochter. Ontzettend veel regen en ontzettend veel roze. Het water staat ons nu al aan de lippen, mijn God wat moet dat worden. De muziek galmt uit de boxen en langzaam loopt de klok naar 11 uur, onze starttijd. De startmuziek begint en elke loper die wel eens heeft meegedaan aan een wedstrijd zal het met mij eens zijn: Dat geeft een heel bijzonder gevoel. 

Nog veel specialer is dat als je de hand van je dochter vasthoudt, die aan het begin van haar ‘loopcarrière’ staat en die zo nerveus is dat je haar hartje bijna kunt voelen kloppen in je hand. Ja, en we zijn weg! Ik word elke keer emotioneel op het moment dat we de wedstrijd beginnen, nog steeds vind ik het bijzonder stoer van mezelf dat ik na al die jaren passief laveloos lamlendigen op de bank nu wedstrijdjes hardlopen doe.

Deze keer echter zit het hart me echt in de keel. Naast me loopt 1 brok enthousiasme te veren op haar mooie nieuwe Brooks. Grote smile op haar gezicht, enorme liefde voel ik door me heen stromen als ik naar haar kijk.

Van de prachtige tocht maak ik maar weinig van de omgeving mee. Ja, ik loop zeer bewust onder de Dom door en vertel mijn dochter dat over een paar weken de Tourrenners hier onderdoor zullen fietsen, maar verder…?

Ik zie wel mensen langs de kant, ik zie de route wel, ik zie wel andere loopsters, maar eerlijk gezegd ben ik maar met 1 ding bezig en dat is MIJN dochter, mijn kind dat hier vrolijk en fit door de plassen loopt te stampen, dat nog geen enkel benul heeft van opbouwen van een race, de ‘goede’ schoenen voor je voeten, cadans, tijd per kilometer of wat dan ook. Ze gaat en ze gaat er volledig voor en ze heeft het helemaal.

Ze ziet alleen geen bal. Sinds afgelopen week heeft ze problemen met haar lenzen door de hooikoorts (zo moeder zo dochter) en helaas heeft dat een vervelend effect op haar ogen. Gelukkig heeft ze ook een mooie bril, maar uitgerekend met die plensbuien is het wel heel vervelend om met een bril te moeten lopen. Dat ding beslaat zo erg dat het net lijkt of er melkglas in zit.

Gelukkig heeft ze mij om haar de weg te wijzen en hem af en toe af te poetsen. Zij hoeft niks anders te doen dan te rennen en, op de momenten dat ik haar bril poets, één of andere roze vlek te volgen voor ons. Ondertussen vertel ik haar als een volleerde Evy dat ze goed op haar ademhaling moet letten, dat ze moet lopen alsof er een ei op haar hoofd ligt en dat ik vooral en boven alles heel erg fier op haar ben.

Na een kwartiertje lopen we samen al weer richting de finish, die echter verder weg is dan het lijkt. We zien mijn man en jongste dochter op de ideale camerapositie staan en ik zeg mijn dochter: Kijk, lachen hè, maar helaas… De koek is op. Want dat is als je nog niet opbouwt en nog niet weet wat je wel en niet kunt en niet traint, dan loop je helemaal leeg.

Gelukkig ben ik Moeder en ik sleep haar mentaal naar de finish. Terwijl ik haar hand vasthoud vertel ik haar hoe geweldig ze het doet en hoe trots ik op haar ben.

Maar ik vertel haar ook dat we echt niet gaan wandelen, wandelen doen we wel een andere keer, hier zijn we om te rennen voor Pink Ribbon.

Pink Ribbon het goede doel van de run, maar ook voor Kika, ons eigen goede doel. We rennen voor al die moeders en kinderen die hier vandaag niet kunnen rennen, die maar al te graag met ons zouden ruilen. Ze perst er nog een laatste beetje uit.

We zijn doorweekt, de toeschouwers zijn doorweekt, het is koud, het is ver. Is dit zomer? Is dit leuk? Oh mijn God, waarom komt die finish niet dichterbij mam?

Ik gooi haar arm omhoog, want we mogen juichen. Ze kan niet meer, maar ik juich voor en met haar, terwijl haar vader en zusje ons langs de kant toejuichen en foto’s van ons maken.

Ik ben zo trots! Ja, natuurlijk ben ik altijd trots, maar dit is toch iets wat ze zelf voor elkaar heeft gekregen en dat maakt me extra trots.

Want ze doet het toch maar even; 3 Kilometer lopen in 18 minuten, zonder te wandelen. Oké, er waren er sneller, maar er waren er nog veel meer langzamer.

En dat is helemaal niet slecht voor een eerste keer. Half kokhalzend hangt ze voorover, ze is kapot. Dan haalt ze diep adem, kijkt me aan en zegt met de breedste lach die ik ooit bij haar zag: Dit is echt ziek kicken mam, wanneer gaan we weer?