Als ik de inschrijving afrond en het deelname bedrag heb overgemaakt word ik meteen overvallen door een mini paniekaanval.

Waarom doe ik dit soort dingen? Waarom schijf ik me in voor wedstrijden waar ik alleen maar nerveus van word?

Niet omdat ik het niet kan, maar alles er omheen, het beangstigt me verschrikkelijk. Kan ik wel de weg vinden in het water, lukt het me wel om mijn fiets te vinden en nog op te stappen? Kan ik nog wel lopen na het zwemmen en fietsen? Waarom schrijf ik me in voor een Triatlon als ik niet eens in een zwembad durf te springen? Ben ik misschien volkomen van Lotje getikt?

Ja, ongetwijfeld is dat het geval. Vrijdagavond loop ik een loop door mijn eigen stad en ondanks dat ik zeker weet dat ik de 5 kilometer probleemloos kan lopen heb ik ook daarvoor de bibbers. Veel mensen bij elkaar is het grootste probleem, ik ben totaal niet op mijn gemak bij mensen. Zeker niet bij mensen die ik niet ken.

Ik loop hard omdat ik dat lekker in mijn eentje kan doen, maar wil je je prestaties werkelijk onder ogen zien bij een wedstrijd dan moet je je in de massa begeven. Mijn God, wat krijg ik daar de zenuwen van. En dan denk ik voor het gemak maar niet aan alle andere dingen die mis kunnen gaan, zoals struikelen, losse veters, startnummer verliezen of je broek die ineens afzakt. Ja, nachtmerries kan ik er dus van hebben.

Gek genoeg leef ik ook helemaal op van zulke momenten. Hoe moeilijk ik het van tevoren ook vind, als het startschot eenmaal valt dan word ik zo gelukkig, zo intens één met alles om me heen dat ik mijn tranen moet bedwingen. Ik loop alsof ik gedragen word en ik heb niets meer van angst in me. Geen onzekerheid, geen paniek, geen enkele twijfel. Gewoon gaaaaaaaaaaaaan, want dat is waar ik voor ben gemaakt. Zo voelt dat dan en even kan ik me dan helemaal overgeven aan dat gevoel van ZIJN. Er gewoon ZIJN.

Ik word voortdurend door mezelf gedwongen mijn grenzen op te zoeken. Ik wil harder, beter, meer, verder, niet om te winnen, nee, maar om te kijken wat ik kan. Of beter gezegd: Wat ik aan kan. Ik liep al wedstrijdjes, ik liep met 50 Stoere vrouwen, ik liep met een vriend, maar soms loop je alleen.

Omdat het moet, omdat je voelt dat het zo goed is. Ik voel dat ik meega met de massa en geholpen zal worden als ik faal. Door de massa die ik niet ken. Zoveel weet ik inmiddels wel van sporters. We zijn familie, broer en zus, man of vrouw, het maakt niet uit, sporters zijn er voor de sport en voor elkaar als dat nodig is.

En nu heb ik me ingeschreven voor de Sprint Triatlon (of triathlon zoals sommigen schrijven, maar dat is niet correct) in Utrecht. Nee, nog geen volledige triatlon, mijn uitdagingen moeten wel realistisch blijven. En dat is dit: 250 Meter zwemmen, 11 kilometer fietsen en 2,5 kilometer lopen. Ik denk dat ik het kan, maar zeker weten doe ik het niet, want ik zal eerst het water in moeten en daar heb ik nog een behoorlijke huivering voor.

Zeker open water met vissen en plant, Oh My God! Toch ga ik het doen. Omdat ik het moet van mezelf. Het is moeilijk onder woorden te brengen waarom, waarom moet ik dit, ik kan het zelf ook niet beantwoorden, maar het is een gevoel.

Ik moet het gewoon proberen. Het is echt niet zo dat ik een adrenaline junkie ben of dat ik van prestatie naar prestatie leef. Natuurlijk kan ik gaan opscheppen over wat ik allemaal doe en eerder niet kon, maar daarvoor doe ik dit niet, dat ligt niet in mijn aard. Liever stimuleer ik de mensen mijn voorbeeld te volgen, of beter nog, mij te overtreffen of voor te gaan.

Snel ben ik niet, echt ver ga ik ook niet. Lopen, skeeleren, fietsen, ik doe het om mezelf uit te dagen, maar ik heb ook slechte dagen. Mijn lichaam is het afgelopen jaar onderhevig geweest aan een ware transformatie, mijn geest nog meer.

Meer dan ooit besef ik me: Dit is MIJN lichaam. Ik mag er mee doen wat IK wil. Ik wil zien hoever het mij kan brengen en natuurlijk heb ik daar niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn geest voor nodig.

Beiden moeten sterk zijn. Ik trek me op aan een net aangeschafte deurstok, ik ga er op uit op de racefiets, ik loop door de blubber op, onder en over obstakels en nu wil ik zien wat ik nog meer kan. Kan ik mijn lichaam met mijn geest zover krijgen dat ik niet in paniek schiet als ik in het water spring. Kan ik fietsen op mijn racefiets terwijl ik net gezwommen heb in open water en nog belangrijker, kan ik daarna ook nog wel lekker op tempo lopen?

Alles wil ik beleven. Ik heb zo’n enorme spijt dat ik hier niet veel eerder mee begonnen ben, maar het gevolg is tevens dat ik geen eeuwen de tijd heb om alles te doen wat ik nog wil doen. Ik ben 44 en ondanks dat ik nu heel fit ben komt er een tijd dat ik misschien niet meer zo makkelijk door een sloot bagger of van een helling glij, laat staan zwem, fiets en loop in één wedstrijd.

Misschien kan ik het nog jaren doen, maar misschien ook niet. Dus ik heb geen tijd te verliezen met onzin, bang zijn en paniekgevoelens. Het moet nu!

Zo onhandig als ik ben, zo bang, zo paniekerig en zo traag, zo volhardend ben ik ook, net zo koppig en net zo vastbesloten. Omdat ik wil voelen hoe het is, hoe het zal zijn om eerst te zwemmen, dan te fietsen en vervolgens hard te lopen naar de finish.

Ik ben er klaar voor, ondanks of dankzij mijn angsten en twijfels. Krankzinnig niet waar, maar wat zou het. Het is mijn lichaam, mijn wil, mijn beslissing, mijn falen eventueel, maar ook mijn overwinning.

Ja, dit wordt mijn eerste triatlon. Nou ja, triatlonnetje eigenlijk, maar niettemin een triatlon, zeker als je nagaat dat ik een jaar geleden net een kilometer zonder instorten kon lopen. Inmiddels skeeler ik, loop ik vrij makkelijk een 5 kilometer en met een beetje moeite 10, fiets ik zonder moeite de 10 kilometer en zelfs nog wel 20, maar zwemmen, dat moet nog gebeuren en daar zal ik jullie zeker van op de hoogte houden. Dat zal een verlossing zijn als dat me gelukt is.

Gelukkig heb ik nog 3 maanden, want de Sprint Triatlon is pas op 20 September en de locatie is dichtbij, dus ik kan zelfs in het open water trainen waar de wedstrijd zal zijn (Haarrijnse plassen). Evengoed ben ik er nu al klaar voor. Ik heb schoenen, ik heb een triatlonpak,  ik heb een wetsuit, ik heb een helm, een fiets, een badpak, een hele sterke wil en bergen motivatie. Ondanks dat ik het eng vind ben ik vooral enthousiast dat ik dit werkelijk ga doen.

Ik zal zwemmen met honderden andere vrouwen, waarvan er net als ik een hoop zijn die door hun eigen persoonlijke barrière en zelfopgelegde beperkingen zullen gaan. Zinken of zwemmen, omvallen met de fiets of flitsend wegrijden, rennen of mijn nek breken.

Alles is mogelijk, maar voor mij is er maar één optie: Ik zal slagen! Ik wil die medaille verdienen en vooral: Ik wil een echte Triatleet zijn. De vrouw die ik vroeger was zou compleet in shock zijn van mijn voornemen. En blijkbaar vind ik het ontzettend leuk om mezelf dat aan te doen!

Wil je ook eens meedoen aan een Vrouwentriatlon? Neem dan eens een kijkje op http://www.vrouwentriathlon.nl