Er zijn niet veel dingen waar ik bang voor ben, maar honden vallen daar niet onder. Honden zijn eng.

Ja, natuurlijk heeft iedereen een leuke, lieve, goedaardige lobbes die nooit iets doet, maar daar heb ik geen boodschap aan.

Honden en ik zullen geen vrienden worden.

Nou was dat nooit een probleem. Ik heb geen vrienden met honden, ik ga zelf geen hond nemen en ook mijn kinderen weten al lang dat ze aan mijn hoofd niet om een hondje moeten zeuren.

Echter, toen ik eenmaal meer en meer ging hardlopen en hierbij ook steeds vaker in de buitengebieden van de stad terecht kwam, bleken honden ineens een dagelijkse last op mijn pad te gaan worden.

Als ik zo’n beestje van 3 kilometer afstand spotte – want serieus, je krijgt er een soort radar voor – liep ik direct de andere kant op. Dat ging dan best goed, tot er van de andere kant ook een hond bleek aan te komen…

Werkelijk, overal zijn ineens honden als je bang bent! Na een paar keer de andere kant oplopen heb je alle kanten wel gehad en zit er maar één ding op en dat is langs de hond lopen en dan maar hopen dat dit exemplaar echt een goed en zacht geval is en niet een wolf in hondenkleren.

Langzaamaan werd mijn angst behoorlijk fobisch en aangezien ik steeds meer en verder ging lopen was deze fobie iets wat ik echt niet kon gebruiken. Ik wilde niet bang zijn nog voor ik begonnen was, ik wilde niet mijn loopjes alleen in de zeikende regen doen, zodat ik dan de minste kans op hond-mens confrontaties had en ik wilde al helemaal niet steeds ruzie met baasjes en bazinnetjes, want die vonden het maar wat vervelend als ik hun liefste diertje wantrouwend stond te bekijken en geen stap meer verroerde tot ze hem hadden aangelijnd.

Stoppen met hardlopen kwam zelfs ook even in me op, maar zoals de lopers onder jullie zullen begrijpen was dat natuurlijk geen optie. Ik kon niet alle honden ontwijken en ook niet alle eigenaars zover krijgen dat ze hun dier zouden aanlijnen.

Altijd zou er onverwacht wel hier of daar een hond vandaan kunnen komen en ik wilde niet mijn net gevonden passie loslaten omdat ik te schijterig voor woorden was.

Kortom: Ik moest met mijn angst aan de slag. En die angst ging best ver, want Chihuahua of Pitbull, dat maakte voor mij geen verschil. De angst begon zelfs al letterlijk weerzin te worden; als ik een hond op televisie zag werd ik al misselijk. Als iemand, waarmee ik vriendinnen begon te worden, me vertelde dat ze een hond had wist ik al dat die vriendschap geen lang leven beschoren zou zijn.

Honden en ik, mijlenver lagen we uit elkaar en daar had die hond geen weet van, maar ik des te meer. Zolang het tanden en een kwispelende staart had kreeg ik er de bibbers van.

Met mensen die ik eng vind is zoiets makkelijk op te lossen. Ik kijk ze eens woest aan en ze gaan er met de staart tussen de benen vandoor.

Met honden ligt dat heel anders; als je die boos aankijkt zien ze dat als uitnodiging tot een gevecht en voor je het weet hangen ze in je bil, of erger, je kuit. Probeer dan nog maar eens weg te rennen… Met zo’n hardloopbroek voelde ik me wat dat betreft extra kwetsbaar, dus het idee alleen was al genoeg voor nachtmerries.

Aangezien ik ook skate zag ik daar dan ook de oplossing. Met skaten zit je zo ongeveer van top tot teen ingepakt (als je verstandig bezig bent tenminste) en vooral de kwetsbare kuiten gaan schuil achter een stuk stevig kunststof. Daarbij sta je ook nog eens heel wat centimeters hoger, waardoor je vanzelf al het gevoel krijgt onoverwinnelijk te zijn.

In het ergste geval kun je een hond ook nog eens behoorlijk knock-out slaan met je polsbeschermers, dus skaten is the bomb voor angsthazen. Behalve als je natuurlijk bang bent om te vallen, maar gelukkig heb ik dáár geen last van.

En zo trok ik op een dappere dag mijn skates aan, deed alle bescherming om en ging op pad in het meest hondenbevolkte losloopgebied in mijn omgeving. Als je er niet omheen kunt, dan maar er dwars doorheen.

Ik trof het meteen al goed, het was mooi weer en klaarblijkelijk uitlaattijd, dus overal liepen mensen met honden. Ik moest wel even wat overwinnen, maar evengoed ging ik toch op de eerste de beste eigenaar af en vertelde dat ik enorm bang voor honden was.

Ik vroeg of ik mocht kennismaken met zijn hond en of hij daar bij wilde helpen.

Gek genoeg krijg je op die manier nog respect van mensen ook en het leukste van al vond ik dat ik deze dag van allerlei verschillende mensen te horen kreeg waar zij allemaal bang voor waren. De een durfde de lift niet in, de ander had angsten in sociale situaties.

Door je angst zo openlijk onder woorden te brengen heb je ineens op een heel andere manier contact met mensen en staan ze open voor jou, maar stellen ze zichzelf ook heel open op over hun eigen issues.

Ik ben daar een hele middag heen en weer aan het rijden geweest en steeds weer kwam ik iemand tegen, die ik dan vroeg om mij te helpen over mijn hondenangst heen te komen. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel honden geaaid als die middag en bij elke aai werd mijn angst een beetje minder opdringerig.

Omdat het prachtig weer was kwam ik honden en eigenaars tegen in alle soorten en maten, met één hond of met een hele roedel, iedereen vond het best wel stoer dat ik hier mee bezig was, niet in de laatste plaats ikzelf.

Na een hele middag kon ik met zekerheid zeggen dat ik mijn angst had overwonnen. Oké ik geef toe: Nog steeds ben ik niet heel dol op sommige rassen; herdershonden en bullterriërs laten mijn hartslag nog steeds een beetje stijgen, maar ik ga er zeker niet meer voor thuisblijven.

Inmiddels heb ik ook geleerd om honden te lezen, ik kan nu beter zien dan voor mijn actie of een hond goede bedoelingen heeft, of hij zacht van karakter is, of dat ik maar beter even stil kan blijven staan tot ze me voorbij zijn.

En het belangrijkste van alles: Ik sta op veel betere voet met heel veel hondenbaasjes, die nu wèl begrijpen waarom ik ze altijd zo toesnauwde als ik ze met een loslopende hond tegenkwam.

Ook kan ik nu eindelijk begrijpen waarom mensen honden zo leuk vinden en snap ik waarom sommige mensen hun hond als hun beste vriend zien.

Mijn beste vriend zal het nooit zijn vermoed ik, maar bang? Nee, dat ben ik echt niet meer!